هوش مصنوعی: ای کسی که در چشمان می‌خوارت، جاذبه و فریبایی وجود دارد، من دل خود را به موهایت سپرده‌ام، زیرا این فریبایی می‌تواند مرا در امان نگه دارد.

هوش مصنوعی: شخصی از میان جمعیت تو مانند آفتابی درخشان است، همانند جنگجویی که از رژه تو خارج شده و درخشندگی‌اش را با نور ماه شب نجومی مقایسه می‌کند.

هوش مصنوعی: زیبایی تو باعث شده که زیبایی‌های دیگر در برابرش شرمنده شوند، به طوری که هر لحظه به خاطر این شرم، مانند خاک سیاه شده‌اند.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر اینکه به گدایان در آستانه‌ات نان می‌دهد، خجالت می‌کشد، حتی اگر نان به اندازهٔ قرص ماه باشد.

هوش مصنوعی: موهای تو همچون دام شده و نقطه‌ای که بر صورت توست، جان را گرفتار کرده و دل را به دام انداخته است.

هوش مصنوعی: اگر تصویر روی زیبای تو لحظه‌ای بر زمین بیفتد، بوی خوشی شبیه عطر عنبر از خاک پایت به مشام خواهد رسید.

هوش مصنوعی: هر ذره خاک مانند ستاره‌ای است که در آسمان می‌درخشد و هر قطره آب همچون یوسف در قعر چاه زیبایی و ارزش خاصی دارد.

هوش مصنوعی: ای جان، سرو و ماه هیچ نسبتی با تو ندارند. حتی اگر سرو را در آغوش خود بگیری و ماه را بر سرت بگذاری، باز هم این نسبت برقرار نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در مکان مقدس عبادت، وقتی که عشق تو را در خود غرق کند، دیگر رعایت رسم عبادت کم رنگ می‌شود، مانند اینکه تجربه بخشش گناه از یاد برود.

هوش مصنوعی: چهره‌ام به خاطر عشق تو زرد شده، همان‌طور که برگ‌ها در پاییز زرد می‌شوند؛ اما با این حال، سرم به خاطر ضربه‌های تو سبز و سرزنده است، مانند خاکی که از گیاه زندگی می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در ارزش ارتباط، سیف فرغانی، به خاطر وضعیت خود، به درویشی اشاره می‌کند که حتی از وصل خود هم باید طلب کند.