هوش مصنوعی: ای نسیم، داستان عاشقان را به معشوقه بگو و از حال من که دل باخته‌ام و دلم برای او تنگ است، خبر بده.

هوش مصنوعی: اگر پیامی برای کسی داری، در انتقال آن خجالت نکش. وقتی وارد گلستان می‌شوی، از دردها و سختی‌ها حرف بزن.

هوش مصنوعی: زمانی که به حضورت می‌رسم، امسال می‌خواهم از آرامش زندگی بگویم و همه‌ی سختی‌ها و رنج‌هایی که تحمل کرده‌ام را کنار بگذارم و با تو درباره‌ی خوشی‌ها صحبت کنم.

هوش مصنوعی: اگر با رعایت آداب و قوانین به در او راه یابی، با لطافت و نرمی از حال من بیمار دو کلام بگو.

هوش مصنوعی: به کسی که در بهشت است بگو که داستان بلبل غمگین را در گلزار روایت کند.

هوش مصنوعی: زمانی که به زیبایی و ملایمت خسرو شیرین می‌رسی، چند نکته از این گنجینه‌ی اسرار را بگو.

هوش مصنوعی: غزلی که من می‌گویم، اگر با اصولی که در آن به کار می‌رود، شما را تحت تأثیر قرار دهد، بفرمایید که بگویم.

هوش مصنوعی: اگر کسی از من بخواهد که برویم، نگران است. بگو که من به خاطر چهره و دیدن او خوشحالم.

هوش مصنوعی: کسانی که در مقام و شأن بلندی قرار دارند، اگر درب را به روی تو ببندند، از دیوار بگو و ناامید نشو.

هوش مصنوعی: اگر می‌دانی که دیگر فرصتی برای تکرار پیدا نخواهی کرد، پس باید تمام گفتگوهایت را به یک بار بگویی.

هوش مصنوعی: ای کسی که چهره‌ات پنهان است، مانند اصحاب کهف که در غار پنهان شدند، این سگ تو هستی، خدایش را از غار دور نکن.

هوش مصنوعی: سیف فرغانی در این بیت به احساس تنهایی و دلتنگی خود اشاره می‌کند. او از نسیم صبح انتظار دارد که داستان عشق‌های بی‌ثمر را برای محبوبش بگوید و از او خواستار توجه و حضور می‌شود. او در می‌پرسد که بدون روی محبوبش چه زمانی می‌تواند داستان عشق را بازگو کند.