هوش مصنوعی: ای زمان، تو مثل مکان شده‌ای که مانع دیده شدن چهره‌ات هست. نور چهره‌ی آفتاب، از آفتاب تو ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: من هیچ نوری از تو ندیده‌ام، اما چشم من مانند چربی خام سوزان است و دل من نیز به خاطر گرمی و زیبایی تو به شدت می‌سوزد.

هوش مصنوعی: هر شب، اشک‌هایی مانند قطرات آب را بر زمین می‌ریزیم. مانند شعله‌ی شمعی که در درونم افروخته شده است، این آتش ناشی از شور و شوق خود به زیبایی توست.

هوش مصنوعی: چهره زیبایت آنقدر درخشان است که خورشید در برابرش از تیزی و شدت نورش کاسته می‌شود. در واقع، زیبایی تو باعث شده که دیگران نتوانند درخشندگی تو را تحمل کنند و این زیبایی خود را به صورت تیزی و تندتری به نمایش بگذارند.

هوش مصنوعی: در گلشن آسمان، چهره خورشید به زیبایی و درخششی چون میوه‌ای رنگین از نور ماهتاب بر صورت توست.

هوش مصنوعی: زیبایی تو که جهان را تزئین می‌کند، در دل‌های ما چه جذابیتی دارد؟ این محبوبیت به خاطر نسبت جمال تو است.

هوش مصنوعی: هر شب خورشید، به عنوان یک زرگر، به ترازودار خود (که در اینجا مه است) برکت و فیض می‌بخشد و این فیض را به نوعی از زیبایی و جذابیت تو به‌عنوان زکاتی می‌داند. به این معنا که زیبایی تو چنان ارزشمندی است که شب‌ها به ماه (مه) قوت و نور می‌دهد.

هوش مصنوعی: بوی خوش تو مانند مشک و عنبر است که برای استنشاق بهشتیان در بهشت قرار دارد و مانند عطر گل، دل‌چسب و دلنواز است.

هوش مصنوعی: در مدارس و کلاس‌ها به مطالعه و بررسی علم پرداختم، اما دانسته‌ها و مطالبی که از تو آموختم، فراتر از همه‌ی آن کتاب‌ها و درس‌هاست.

هوش مصنوعی: در هر فصل از کتاب‌ها، به این فکر افتادم که هر جمله‌ای نمی‌تواند حاوی سخنی درباره زیبایی‌های تو باشد.

هوش مصنوعی: سیف فرغانی درباره زیبایی‌های چهره‌ات شعر می‌سراید، اما هرچقدر هم که این شعر زیبا باشد، اثر زیبایی صورت تو را کمتر نمی‌کند.