هوش مصنوعی: من عاشق تو و زیبایی جان‌پرور تو هستم. به خاطر همین عشق، دل و جانم را تماماً فدای تو کرده‌ام.

هوش مصنوعی: سانتوری، من مانند پرندگان شکاری که از شاهان غذا نمی‌خورند، خواسته‌ام از تو استخوانی بی‌غذای لذیذ داشته باشم، مانند سگان که از در تو طلب می‌کنند.

هوش مصنوعی: ای مهربانی که مانند خورشید زیبایی، زیبایی‌ات همواره درخشنده است، در میان لشکر تو، ستاره‌ها به مانند خدمتی وفادار به چشم می‌خورند.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ای دارم که مانند پسته باز است و این دل، از زبان تو که مانند شکر شیرین است، نیازمند روح و زندگی می‌باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که به زیبایی و چهره‌ات نگریستم، شیفته‌ات شدم و قلم قدرت، تصویر تو را بر کاغذ نقش می‌زند.

هوش مصنوعی: گردن من که به خاطر تو آن را کج کرده‌ام و بار سنگینی را بر دوش می‌کشم، به خاطر زخم‌هایی که از تو خورده‌ام، به حالتی دائمی و ابدی زخمی است.

هوش مصنوعی: پرده را کنار بزن تا هر ذره‌ای از زمین، به نور و روشنی تو روشن شود.

هوش مصنوعی: اگر یک شب بخت و اقبال به من روی آورد و به آغوش تو بیفتم، می‌خواهم تمام شب را در کنار تو سپری کنم.

هوش مصنوعی: خیمه‌ی تو با آمدن شب و روز مانند چادر، نور ماه و خورشید را از خود بیرون می‌آورد. این مفهوم به زیبایی و جذابیت خاصی اشاره دارد که مکان تو دارد و نشان‌دهنده‌ی تاثیری است که محیط تو بر طبیعیات روز و شب می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زیبایی حقیقت خود را در هر نفس و در هر جلوه‌ای از ماه و خورشید نشان می‌دهد و وجود او همچنان ادامه دارد و جان تو را از پیکرت جدا نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر بدانم که صدای دل تو را شادمان می‌کند، از عمق وجودم برای تو مانند ابریشم نغمه‌سرا می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر شعر تو به واقع خوب و ارزنده است، همانند طلا خواهد بود؛ اما اگر به بازار برود، هیچ کس از آن طلا نخواهد خرید.