هوش مصنوعی: کجایی ای محبوب من؟ تو از این دنیا و خاک جدا هستی، مسیر تو از زیر آسمان می‌گذرد و به جایی دیگر تعلق دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به معنای والای عشق اشاره می‌کند و می‌گوید که حتی اگر کسی به مقام و مرتبه‌ای نرسیده باشد، عشق می‌تواند او را از همه چیز فراتر ببرد. عشق به قدری ارزشمند است که می‌تواند مراوده انسان را با آسمان و زمین دگرگون کند و او را از محدودیت‌های جهان آزاد سازد.

هوش مصنوعی: کسی که با صداقت و اراده در مسیر تو قدم می‌گذارد، آنقدر در ژرفای معنوی خود پیش می‌رود که از محدودیت‌های دنیایی و مکان‌های مادی فراتر می‌رود.

هوش مصنوعی: عشق تو برای من روشنایی می‌آورد و فقط کسی قادر به درک آن نیست که از دل و جانش محبت نداشته باشد و دوست نکند.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی غمت را از دل بیرون کنی، مانند اینکه یک چیز تر را از آب جدا کنی و آن را با نمک بخارانی.

هوش مصنوعی: دل به خاطر عشق تو، مانند دریا موج می‌زند و هنوز از شدت تشنگی، زبانش به صحبت در می‌آید.

هوش مصنوعی: انسان‌ها از نطفه‌ی آدم به دنیا آمده‌اند و عاشقان نیز نتیجه‌ی عشق هستند. به مانند ستارگان که از آسمان فرود می‌آیند، این افراد نیز از عالم عشق ظهور می‌کنند.

هوش مصنوعی: به طور قطع می‌توان گفت که عشق راهی است برای گشایش دل شما. با عشق، می‌توانید از تنگنای شک و گمان رهایی پیدا کنید.

هوش مصنوعی: این سخن نشان‌دهنده این است که آنچه از دل به زبان می‌آید، مانند تیری است که از کمان رها می‌شود و به سرعت به هدف می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در راه زندگی قدم برمی‌دارد و می‌تواند از دل خود غم‌های این دنیا و دنیای دیگر را به تدریج و یکی یکی خارج کند، به درون خود نگاه کند و از غم‌ها رها شود.

هوش مصنوعی: وقتی که هویت و وجود تو در حال فراموشی است، اگر کسی بخواهد نشانه‌ای از آن جان جوینده تو را پیدا کند، نگذار که آن را به سادگی بیابد.

هوش مصنوعی: زمانی که از عشق فاصله می‌گیری و از خودت جدا می‌شوی، دیگر نمی‌توانی آن دوست را فراتر از خودت تصور کنی.

هوش مصنوعی: اگرچه مردم اطراف تو مثل برادر هستند، اما تو بهتر است در کنج خانه‌ات بمانی و از آنان دوری کنی.

هوش مصنوعی: از این جایگاه پرخطر، سیف فرغانی، از تلاش اسب را رها کن و بر شو، به دور از آنجا برو.