هوش مصنوعی: ای گلستان زیبایی، من بنده توام و پرنده زار می‌زنم. درد من به خاطر توست و نرگس بیمار تو، درمانگر من است.

هوش مصنوعی: دوباره بخوان با مهربانی و مرا از در خود بیرون نرون، هرچه‌قدر هم که گل به شازده نیاز نداشته باشد.

هوش مصنوعی: به حال من توجه کن و از ناله‌هایم بترس، چون من از عشق بهره‌مندم اما از وصال و رسیدن به معشوق بی‌نصیب هستم.

هوش مصنوعی: احتیاط کن و با بیگانگان و نیازمندان مهربانی کن، زیرا من در کوی تو نیازمندم و در شهر تو بیگانه هستم.

هوش مصنوعی: در این شهر من با تو هستم، عشق ما آشکار شده است. اشک‌های من نشان‌دهنده این عشق است و شعرهای من نیز حکایت از این قسمت از زندگی‌ام می‌کند.

هوش مصنوعی: عقل و فهم من به قدری پریشان شده که امروز قادر نیستم خودم را اصلاح کنم و به راه درست بیفتم، حتی معلم و ادیب نیز نتوانسته‌اند به من کمک کنند.

هوش مصنوعی: زیبایی تو باعث نشد که کار من به راه بیفتد، لیلی هم اجازه نداد که مجنون به آرامش برسد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات همچون نگار زیباست و در برابر آن، زمین مانند خاکی پر از گل است. موهای مشکی‌ات باعث می‌شود که غم و درد به سر و جانم بیفتد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به این نکته اشاره می‌کند که هیچ دوستی جز تو وجود ندارد و اهل دل به هیچ چیز دیگری مشغول نیستند. همچنین، به وضوح بیان می‌کند که هیچ شخصی نمی‌تواند مانند تو در بهبود و نجات دیگران عمل کند و این کار فقط در توان مسیحا است.

هوش مصنوعی: این بنده به چه دلیلی از رسیدن به تو محروم است؟ او در جست و جوی مقام و جایگاه است و تو هم در دعاهای خود، پاسخگوی او هستی.

هوش مصنوعی: دعای من مانند تیر به هدف نمی‌رسد، چرا که تیراندازی که مهارت دارد، بسیار زیاد است و تیر من هدف را نمی‌زند.

هوش مصنوعی: من خواهان تو هستم و به پاسخ تو امیدوارم، زیرا دعوت تو هرگز پاسخ داده نمی‌شود و امید تو هرگز بر باد نمی‌رود.

هوش مصنوعی: عدم صبر و توانایی در تحمل زیبایی تو، باعث می‌شود که من نتوانم مانند بلبل از این گلستان سخن بگویم و از زیبایی‌های آن حرف بزنم.