هوش مصنوعی: ای پستهٔ دهانت که شیرینی و عسل را به یاد می‌آورد، لب من تلخ و گس است و در حسرت چشیدن شیرینی‌های تو باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: ما در کناری ایستاده بودیم و تشنه‌ی آب عشق تو بودیم. بوسه‌ات بر ما همچون عسل بر نان تاثیر گذاشت.

هوش مصنوعی: هرگز از زبان او شیرینی بیرون نمی‌آید، هر کس که دهانش را بر این لب‌ها بگذارد، باری از سنگینی را احساس خواهد کرد.

هوش مصنوعی: عاشق به خاطر لبخند تو، مانند شکر از آستینت به دامنش می‌چسبد. تو که در لحظه خنده، زیبایی و جذابیت خاصی داری.

هوش مصنوعی: هر روز، خورشید به زمین می‌آید و در این میان، من نیز در مقام خدمت به تو، خاک پای تو را می‌بوسم.

هوش مصنوعی: برای نوشیدن آب، دهان را باز کن تا لعل‌های سُرخ از کوزهٔ گلی بچکد.

هوش مصنوعی: با عشق و محبت تو، چه بسیار آدم‌هایی که مانند من از خواسته‌ام برای به دست آوردن زیبایی و عشق تو، غمگین و دردمند شده‌اند.

هوش مصنوعی: من از زیبایی‌های چهره‌ات معجزاتی دیدم، مانند شیرینی لب‌هایت که همچون شکر است و رنگ لب‌هایت که به پسته‌ی آتشین می‌ماند.

هوش مصنوعی: دل پر از تلخی و ناامیدی ناشی از دوری و جدایی است، بنابراین به جای نوشیدن شراب، به او بوسه‌های شیرینی که از لبانش می‌گیرد می‌دهد تا کمی از تلخی‌های دلش کاسته شود.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی ای جان، ما را در پیش پای خود ببیند؟ مانند مرغی که برای دانه، از زمین بوسه بر لبان می‌زند.

هوش مصنوعی: تو با چهره‌ی زیبا و سرخ‌رویی همچون گل، نامت حسنی است. طعم شیرینی که داری شبیه به شهد خوشمزه‌ای است که در شیره‌ی نبات پیدا می‌شود. رنگت هم مانند رنگ شهد ترنگبین لب‌های توست.

هوش مصنوعی: اکنون که تو به زیبایی گلوی قمری شده‌ای، مانند فاخته غصه می‌زنم.

هوش مصنوعی: وقتی شعر می‌گویم، شوق و انگیزه‌ام را به جنس شعر نزدیک بدان، همچنان که در سکوت، لب‌هایم همواره به هم نزدیک هستند.