هوش مصنوعی: ای آن که از زیبایی‌ات شرمنده‌ام، روز من بدون تو مانند شبی است که ماه ندارد.

هوش مصنوعی: آفتاب به قدری از زیبایی چهره‌ات متحیر شده که حتی نمی‌تواند به خود نور خورشید نگاه کند.

هوش مصنوعی: به خاطر دوری تو، شب‌ها خوابم نمی‌برد و روزهایی که با تو هستم، چگونه می‌توانم در خواب تو را ببینم؟

هوش مصنوعی: در کنار راه تو، عشق و جنون را می‌پرورانم، با قلبی پر از شور و چشمی که از اشک پر شده است.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده که عقل و منطق را فراموش کنم و صبر و تحمل را از دست بدهم؛ به طوری که در تو همواره به دنبال شوق و هیجان هستم.

هوش مصنوعی: دل سوخته و پر از عشق من مانند کبابی در حال پختن است، و از این درد و شوق، اشک‌هایم بر آتش عشق تو می‌چکد.

هوش مصنوعی: از آن لب، کلامی شیرین و دلنشین بیرون می‌آید و از آن صورت، عطر گلاب پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم مست کننده‌ات ما را دیوانه کرد و حالا دل خیلی‌ها شبیه به دل کسی است که با شراب توبه‌اش را شکسته است.

هوش مصنوعی: از هوایی که از خاک در خانه‌ات می‌آید، آن‌قدر دل من شعله‌ور می‌شود که انگار آتش به آب تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: به جز تو، هیچ کس در این دنیا خوب و نیکو نیست که مانند تو سرو زیبایی در لباس داشته باشد و مانند تو ماه در زیر نقاب پنهان شده باشد.

هوش مصنوعی: اگر تو بغیر از خطا، خون من را بریزی، این کار در نظر ما درست است؛ زیرا اشتباه تو برای ما قابل پذیرش است.

هوش مصنوعی: اگر تو پزشک و مربی عاشقان هستی، پس چرا من همیشه باید به سعدی پاسخ دهم؟

هوش مصنوعی: اگر سیف فرغانی چهره دوست را دیدی و او با شمشیر به تو حمله کرد، نیازی نیست که از او دوری کنی یا فرار کنی.