هوش مصنوعی: ای غم تو شادی جان ما هستی و آرامش روح پژمان ما نیز هستی.

هوش مصنوعی: دل تو که دنیایی را دربرگرفته است، آن را رها کن و بگذار به حال خود باشد، چرا که در پی جان ما چه بر سر تو آمده است؟

هوش مصنوعی: زیبایانی از میان مردمان برایمان مهم نیستند، و سلیمان ما از دیوان و موجودات ترس ندارد.

هوش مصنوعی: غم تو مثل یک مکان مقدس در دل ما جای دارد، مانند کعبه که ارکانش محکم و با ارزش است.

هوش مصنوعی: وقتی از چشمه عشق تو سیراب شویم، دیگر از دنیا و مادیات قطع خواهیم شد.

هوش مصنوعی: چرا باید به دنبال چیزهای کم ارزش باشیم در حالی که تمام دنیا متعلق به سلطان ماست؟

هوش مصنوعی: بخت و خوش‌شانسی ما همین کافی است که ما او هستیم و او هم متعلق به ماست.

هوش مصنوعی: ما نباید مانند عنکبوت‌ها به دنبال طعمه‌گیری بیفتیم، زیرا پرندگان ما به دنبال چیزهای بزرگتری هستند.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی مانند گلی، پرده را کنار زد و بویی خوش به دامان ما نشاند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که در نبود این همه مشکلات و زیبایی‌ها، چه کسی بود که دامن ما را می‌گرفت.

هوش مصنوعی: اگر روز وصال فرا برسد، من از جدایی چنان ناله‌ای نخواهم کرد که در شب‌های دوری‌ام داشتم.

هوش مصنوعی: وقتی یوسف به پدرش یعقوب خواهد رسید، شادی او در خانه ما مانند سرور و خوشحالی است.

هوش مصنوعی: از نیکویی و شجاعت فرغانز در میدان نبرد بگو، چون به میدان قدم گذاشتی.