هوش مصنوعی: با زیبایی چهره‌ات، تعلق اهل معرفت را به تصویر کشیده‌ای و زیبایی باغ دنیا را از نقش روی تو زینت داده‌ای.

هوش مصنوعی: در این خرابه، جان من آرامش ندارد، زیرا که تو با آن چهره‌ات دل مرا بردی و تمامی اهل معنی را تحت تاثیر قرار دادی.

هوش مصنوعی: من چهره‌ی تو را دوست دارم، مانند اینکه ثروت قارون برای دیگران جذاب است. وصال و نزدیکی به تو برای من همچون دیدار موسی با پروردگارش بسیار خواستنی است.

هوش مصنوعی: من همواره آرزو دارم که تو را ببینم هر لحظه، اما من بیچاره چگونه می‌توانم تاب تحمل جلوه تو را داشته باشم؟

هوش مصنوعی: دل مرده‌ام را احادیث تو زنده می‌کند، گمان می‌کنم لب تو نفس‌هایی دارد که جان تازه‌ای می‌بخشد مانند دم عیسی.

هوش مصنوعی: من در سردرگمی هستم و می‌خواهم خاک پای تو را ببوسم. این دلیر بودن تو را می‌ستایم که من را تا این حد به آرزویم رسانده‌ای.

هوش مصنوعی: از این پس مثل عاشقانِ پاک‌دامن لباس تقوا و پرهیزگاری به تن می‌کنم، چون حکم و قضاوت عشق تو، قانون را شکسته است.

هوش مصنوعی: به خاطر وجود کسی مثل من، جهان پر از صحبت‌های تو شد، که این گفته‌ها از اشعار دیوانه‌ای است که به شهرت زیبایی لیلی کمک کرده است.

هوش مصنوعی: ای دوست، از دشمنان نترس، زیرا در عشق تو، مانند شاخ طوبی (درختی که نماد اصالت و صلح است) هیچ ضرری به من نمی‌رسد که حتی بادهای خزان هم نمی‌توانند به آن آسیب برسانند.

هوش مصنوعی: دنیا و زندگی بدون تو برای من ارزشی ندارد، زیرا عاشق هرگز به چیزی جز عشق تو راضی نخواهد شد و به بهشت هم فکر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در نزد سیف فرغانی چه چیزی وجود دارد؟ اگر نور تجلی را در باغ نشان ندهی، آبادی به ظلمت تبدیل می‌شود.