هوش مصنوعی: اگر تو روزی به مهمانی من نیایی، هیچ چیز باعث نخواهد شد که من از دوری تو رها شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که از تو دور شدم، مرگ من را راحت‌تر نکردی و حضور تو در زندگی‌ام برایم خیلی ارزشمند است.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو به دنبال چیزی هستم، اگر لطف کنی دست مرا بگیری و به آرامی بنشانی.

هوش مصنوعی: اگر تو بیایی یا نیایی، من همیشه به یاد تو هستم. من مانند یک نامه‌ام که تا زمانی که نیایی، مرا نمی‌خوانی.

هوش مصنوعی: هر بهاری قبل از این، همچون بلبل در زمستان، به من نمی‌رسید که از نبودن گلزار، نفس کشیدن برایم دشوار بود.

هوش مصنوعی: اکنون به یاد تو آهنگ می‌زنم، مانند بلبل. ای کاش گلی از تو شکوفا می‌شد تا این بلبل بتواند نغمه‌ای را برای تو بخواند.

هوش مصنوعی: من با آب صبر از این گل خود را شستم و روح و دلم را در چالشی عمیق و دشوار رها کردم.

هوش مصنوعی: من مانند چراغی هستم که خاموش شده‌ام و تو در این محفل نورافکنی می‌کنی. مثل شمعی که بر لبانم است، اما هیچ کس نیست که مرا زنده کند.

هوش مصنوعی: وجود من مانند ماهی است که در حال خسوف قرار دارد، یعنی در روشنایی واقعی چیزی از خود ندارد و تنها با چهره‌ام است که می‌توانم نور را حس کنم. بغیر از آن چهره‌ی نورانی، هیچ روشنی در من نیست.

هوش مصنوعی: از دنیا دل‌زده شدم، زیرا وقتی کوی محبوب را دیدم، دیگر هیچ‌گونه توجهی به ویرانی‌ام ندارم.

هوش مصنوعی: من تنها نیستم که به تو چسبیده‌ام و حیران توام؛ خود را در استقلال و عظمت تو کجا می‌توانم پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: در وسعت جهان، به دلیل شلوغی و ازدحام عاشقان، دیگر جایی برای عرض وجود و حرکت من باقی نمانده است، مانند این که در یک میدان تنگ گیر کرده باشم.

هوش مصنوعی: ای کسی که بدون تو در رنج و درد به سر می‌برم، لطفاً به من آرامش عطا کن. زحمتی که در این مسیر تحمل می‌کنم، از ناملایمات زندگی است که به خاطر تو به وجود آمده است.