هوش مصنوعی: عشق تو باعث می‌شود که از دین و ایمان دور شوم و بند موهایت مرا از پریشانی و آشفتگی نجات می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آن آرامش و لطافتی که عشق تو در دل من ایجاد کرده، هرگز نمی‌تواند از طریق ایمان و مسلمانی به دست بیاید. عشق تو برای من ارزش بیشتری دارد و تأثیرش در زندگی‌ام غیرقابل مقایسه با دین‌داری است.

هوش مصنوعی: پادشاه عشق من را گرفتار کرده و گفت از این پس، جانم را آزاد کن و من را از این بنده بودن برهان.

هوش مصنوعی: تو به هنگام صحبت کردن از لب‌هایت زیورهایی به تصویر کشیدی که مثل تیر آرزو در دل من نشسته است. این زیبایی، برای من مانند یک لعل است که در دل من زخم به جا گذاشته است.

هوش مصنوعی: چشمم را به تنگی نیاور و نگذار اشک‌های عنابی بر صورت ناردان بریزد، زیرا تو مانند یاقوت برای من ارزشمندی.

هوش مصنوعی: دیگری در کنار توست و من از خدمت تو دور مانده‌ام. زاغ با گل نشسته و بلبل هم آوازی دارد.

هوش مصنوعی: من درختی میوه‌دار دارم که شاخ‌هایش با سنگ شکسته شده است. حالا در این باغ چه فایده‌ای دارد که من گل بکارم یا به زیبایی بپردازم؟

هوش مصنوعی: من خاک درگاه تو را به پادشاهی همه جهان هم نمی‌فروشم؛ چون درک نمی‌کنم که از ارزش تو چقدر بی‌اطلاعم، اما تو خود بهتر می‌دانی که چه کسی هستم.

هوش مصنوعی: من همچون چراغی روشن هستم و هجرت برایم مانند آتش و آتش‌سوزی است. اگر تو قدرت داری، می‌توانی مرا زنده نگه‌داری یا بکشی.

هوش مصنوعی: من همچون زمین آرام و بی‌حرکت هستم، ای دشمن! اگر تو هم مانند قطب در آسمان بچرخی، نمی‌توانی به من آسیبی برسانی.

هوش مصنوعی: من در کارم ثابت و پایدارم و از عشق او به دور خود، مانند دایره‌ای می‌چرخم؛ اما نمی‌توانی مرا از این دایره بیرون بکشی، چون من همچون نقطه‌ای در مرکز آن هستم.

هوش مصنوعی: اگر هزار بار هم جانم را در راه او فدا کنم، بر من هیچ پشیمانی نیست؛ زیرا در عشق او دادن جان امری طبیعی است.

هوش مصنوعی: من به واسطه شاعری از عشق او به مقام و مرتبه‌ای رسیدم و درد و غم او باعث شد که به این کار دیوانگی مشغول شوم.

هوش مصنوعی: احساسات من شبیه به یعقوب است که از دوری یوسفش سوخته و دلتنگی می‌کشد. شعر من نمایانگر این درد و اندوه است.

هوش مصنوعی: من زیر آسمان آرامش ندارم اگر سیف فرghانی بر دامنم ضربه نزند.