هوش مصنوعی: هرچند در این دنیا از تو بهره‌ای از نزدیک شدن و همراهی ندارم، اما تا زمانی که به یاد تو هستم، به هیچ چیز جز یاد تو فکر نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من به هیچ‌کس دیگری اجازه نمی‌دهم که به راحتی به من دسترسی پیدا کند، زیرا وقتی تو را به دست آوردم، ارزشش برای من بسیار بالاست و نمی‌خواهم به سادگی آن را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: زمانی که من هوشیار بودم، نرگس چشم‌هایت مرا با یک جرعه از عشق به شدت مست کرد.

هوش مصنوعی: مردم به خواندن و آوازها علاقه‌مندند، اما خبر ندارند که من به خاطر عشق تو به این حال و روز افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: الان وقت آن است که می‌نوشم از شراب خوشنامی خود، چون کسی که به دوش سنگ انتقادها را می‌کشید، مرا شکسته و آسیب‌دیده رها کرد.

هوش مصنوعی: وقتی ابروی زیبای تو را دیدم، همچون حیوانی شکار شده از تیر نازک مژگانت در اطرافم نداهای بی‌پناهی را احساس کردم و از شدت زیبایی تو خسته شدم.

هوش مصنوعی: زخمی که از نگاه تو به دل من می‌نشیند، مانند تیری است که از کمان ابرویت به سمت من پرتاب می‌شود و به من متصل شده است.

هوش مصنوعی: دیشب به خاطر شوق تو، تمام شب اشک می‌ریختم و درد سوز تو همچنان در دل من باقی بود.

هوش مصنوعی: سیف فرغانی، در این بیت به بهار و فصل زیبایی اشاره می‌کند. او از زیبایی‌های زندگی و خوشی‌هایی که در بهار وجود دارد، صحبت می‌کند و به این نکته اشاره دارد که در فصل خزانی که بی‌زرق و برق و بی‌روح است، ناگهان احساس تنهایی و دلتنگی می‌کند. او به بلبل نیز اشاره می‌کند که در این زمان خاموش و غمگین است و ناتوان از بیان احساساتش، به همین خاطر او هم در این حال و هوا از بیان دل‌تنگی‌های خود بازمی‌ماند.