هوش مصنوعی: کسی که در عشق دچار غم و اندوه شده، روزگار غم را به پایان خواهد رساند و به سعادت و خوشبختی خواهد رسید.

هوش مصنوعی: کسی همواره مثل من همیشه در حال مستی بود، زیرا که شرابی که از آن لب شیرین می‌نوشید مانند شکر شیرین و لذت‌بخش بود.

هوش مصنوعی: کسی می‌تواند از عشق و وصال آن محبوب لذت ببرد که طبعش شیرین باشد، چون اگر تلخی ببیند، از دل رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: من شیفته آن دختر زیبا هستم که همیشه چون آفتاب زرین، از کادر وجودش نور می‌تابد و من دائماً در پی او هستم.

هوش مصنوعی: اگر عشقش مرا از پا بیندازد، سرم نه سنگینی تن را تحمل می‌کند و نه طاقت تحمل سرش را دارم.

هوش مصنوعی: اگر از دست‌های نقره‌ای او به یک روز از لبی خشک، گلابی سرخ برانگیزد.

هوش مصنوعی: درخت عقل به یک شاخه شکوفه‌های نوش را از دست او به باغ گذاشته است، تو با ریشه‌ات آن را از خاک بیرون کشیدی.

هوش مصنوعی: از ظاهری که تو به من نشان دادی، حقیقتی آشکار شد که زیبایی چهره‌ات مانند نوشتن یک اثر هنری بر روی تصویرهاست.

هوش مصنوعی: با دستان خود، تابش درخشان خورشید را بر چهره ماه کشید و رنگ شرم را بر صورت آن نشاند.

هوش مصنوعی: در این بیت، گویا شاعر آرزو می‌کند که ای کاش او بتواند از خود جدا شود و عشق معشوقش را به دست آورد. او به درون خود اشاره می‌کند و از حالتی که در آن است، ناخرسند است و خواستار رهایی از این وضعیت است تا بتواند به عشقش دست یابد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از این باده بنوشد، شایسته است که همیشه عیب‌های خود را بر چهره‌ی هنر خود بپوشاند.

هوش مصنوعی: عشق او در من تأثیری عمیق گذاشت، به طوری که حتی کوچک‌ترین ذرات خاک نیز از همدیگر جدا نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: با این که در بازی عشق شکست خورده‌ام، اما از این می‌ترسم که مانند یک مهره در شش در بازی در خطر باشم.

هوش مصنوعی: تمام نعمت‌ها و توجهات تو از خودت است. افرادی که به خوبی متوجه درد و زخم‌های خود هستند، بیشتر از دیگران به کمک و محبت تو نیاز دارند.

هوش مصنوعی: دل ما به سوی دیگران می‌تازد، ای دوست، بیا و آنچه را که دل ما به سوی دیگران می‌کشد، بیاور.