هوش مصنوعی: ای زیور وجودم، از من زکات و فدای جان و تن خود را بگیر و غم دوری و جدایی خود را از دل من بردار.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دل مردم به من گرایش پیدا نکند، خود را در معرض فریب و وسوسه‌های بیهوده قرار نده. به زیبایی و جذابیت خود مغرور نشو و مواظب باش که در ورطه‌ی احساسی عمیق و سخت نغلتیدی.

هوش مصنوعی: مردم به شدت در تلاش‌اند و با زحمت بسیار بر مشکلات خود غلبه می‌کنند، اما باز هم نمی‌توانند از سختی‌هایی که تو برایشان ایجاد کرده‌ای، رهایی یابند.

هوش مصنوعی: به عقل گفتم که بی‌احترامی است اگر بخواهم برای درمان مشکلاتم به وصل او مراجعه کنم.

هوش مصنوعی: او به شدت عصبانی شد و گفت: تو که آدم باادبی هستی، چه نیازی به عشق و علاقه داری؟ خودت را از این عشق رها کن.

هوش مصنوعی: اگر از تو درخواست بوسه‌ای کنم، مرا سرزنش نکن. چون در دل خود آشفته‌احوال هستم و به آرامش نیاز دارم.

هوش مصنوعی: اگر در آینه لب‌ها و دندان‌های خود را ببینی، به شکلی زیبا و دلربا آرزوی صد بوسه از خود می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر به خودت نگاه کنی و عاشق شوی، متوجه می‌شوی که در لبخند و شادی خودت چقدر شیرینی و زیبایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر ماه در کنار تو بیاید، اجازه نده ارزش تو کمتر شود، زیرا تن تو همانند جانت ارزشمند است.

هوش مصنوعی: در فصل بهار، هر بلبل یاد گلستان خود را زنده می‌کند و به یاد آنجا می‌افتد.

هوش مصنوعی: در فصل بهار، زمانی که یاد و خاطره‌ها زنده می‌شود، هر بلبلی دوباره به یاد باغ و گلستان خودش می‌افتد.

هوش مصنوعی: در باغ، سیف در حسرت تو اشک می‌ریزد، مانند بارانی که بر گل‌ها می‌بارد.