هوش مصنوعی: به چه زیبایی و لطافتی که تو با لب‌های قرمز و گلی‌ات به جهان می‌بخشی، که شکر و شیرینی هیچ چیزی نمی‌تواند با این زیبایی برابری کند و چهره‌ی تابناک تو نسبت به هر ماه‌تابی بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: اگر محبوبت را با دندان ببوسی و اتفاقی لب‌هایش را با شکری شیرین ملاقات کنی، این زیباست.

هوش مصنوعی: دل من به یاد دهانت، شگفت‌انگیز شد، اما او را در چشم هیچ کس نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: عرق بر صورت تو مانند آب بر روی آب است. هر چه در دهان توست بی‌معنی و پوچ است.

هوش مصنوعی: من از توصیف آن دهان حیرت زده‌ام که مردم چگونه صحبت می‌کنند و به هیچ چیزی اهمیت نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو به این وضعیت دچار شدم، اما تو اصلاً از احوال من سؤال نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: چنان بیگانه با من برخورد کردی که انگار هیچ‌گاه در مسیرت مرا ندیدی.

هوش مصنوعی: سال‌ها در کنار عشق تو نشستم و جز حسرت چیزی ندیدم.

هوش مصنوعی: دل را از سیف فرغانی با خود بردی، اما تو از این سفر چه چیزی برای ما به ارمغان آوردی؟