هوش مصنوعی: به خاطر لب‌های شیرینی که از آن‌ها طعم شکر را چشیدم، جانم را قیمت گذاشتم. زیرا در آن حال دلم به وصل شب مشغول بود و می‌خواست کنار تو باشد.

هوش مصنوعی: ناگفته ماند لبی که شیرینی گفتار تو را نمی‌توانستم از یاد ببرم، چرا که وقتی علم و آگاهی دلم به سراغم نیامد، بار سنگین آن بر دوش من باقی ماند.

هوش مصنوعی: به تو می‌گویم که لبانت چقدر شیرین است و من همیشه تلخی را حس می‌کنم. چهره‌ام رنگ پریده است و حسرت شیرینی تو را می‌خورم که همانند گیاه سبز، زنده و شاداب است.

هوش مصنوعی: به این دل شکسته که تحمل فراق سخت را از دست داده است، جبر و اجبار کمک کن تا به وصال عشق برسد.

هوش مصنوعی: در سحرگاه، خیال تو با ناز و کرشمه‌ای به من گفت که تو مسکینی هستی که داغ عشق او، آرامش را از تو گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر به چهره‌اش نظر کنی، مثل آفتاب درخشان است و در چشمانش شادی می‌درخشد. ولی اگر غم به مجلس او بیاید، آن غم بر چشمش سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: وقتی دهان مانند جام می‌شود، چه نوشیدنی‌های دلپذیری که با هر بار نوشیدن از لبان، رنگ و بوی خاصی به خود می‌گیرد و احساس تازه‌ای را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: از دست رفتی زمانی که خبر خوبی از زیبایی‌اش به تو رسید و این خبر از دل تو شعف و هوش را گرفت.

هوش مصنوعی: تو که در سختی‌ها و مشکلاتی چون خار تجربه داشته‌ای، اکنون مانند بلبل در گلستان، دیگر ناله نمی‌کنی و خاموشی تو دگرگون می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شب از بی‌قراری و ناله و زاری، به قدری فریاد و ناله می‌زنم که اگر او را ندیده بودی، صدای من به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: چهره زیبایش درخشان است، شگفت است که چگونه سیف (شمشیر) تو به آتش رسید و در آن خاموش شد.