هوش مصنوعی: کسی که جانش برای او هیچ ارزشی ندارد، دل من را برده است. او جهانی از عاشقان را به خود مجذوب کرده، اما خود او دل ندارد.

هوش مصنوعی: هرکس که از جانش بگذرد، به راحتی می‌تواند دل محبوبش را به دست آورد. اما اگر دل او به دست آید، ترک جان برایش کار سختی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در مشکلات و سختی‌های عشق او، به شکل ناخواسته و بی‌اختیار گرفتار شده‌ام؛ هر چند که به این عقیده معتقد نیستم که انسان همیشه مختار و آزاد است.

هوش مصنوعی: گفتم در گوشه تنهایی‌ام، چطور می‌توانم دیواری به دیوار بزنم وقتی در شهر ما حتی یک خانه هم دیوار ندارد؟

هوش مصنوعی: دوست به ما نیازی ندارد و ارتباط ما اجتناب‌ناپذیر است. عشق با روح ما همراه است و صبر در دل یار وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگرچه تو از درگاه او لقمه‌ای بخوری، هرچند کم، اما نپندار که سگانی که در آنجا هستند، می‌توانند جان تو را در قبال آنچه می‌دهند به‌راحتی بگیرند.

هوش مصنوعی: در این ابیات به مقام والای حضرت اشاره شده است که او مانند مکانی برای اصحاب کهف محسوب می‌شود. شاعر به شگفتی خود از حضور سگان در آن جا اشاره می‌کند و بیان می‌کند که در این مقام بلند، حتی سگان نیز با عظمت و بی‌نیازی همراه هستند. یعنی حضور در این مکان به قدری ارزشمند و پرمعناست که همه چیز در آن به طور شایسته‌ای قرار دارد و چیزی نمی‌تواند از آن جدا باشد.

هوش مصنوعی: ای تو که روزهایم را تیره کرده‌ای، شب‌هایی که مردم در خوابند، جز من و سگی در کوچه‌ات کسی بیدار نیست.

هوش مصنوعی: من بار عشق تو را با خوشحالی به دوش می‌کشم، چون فرهاد که برای رسیدن به وصال شیرین، کوه را کنده است، برای من هیچ بار سنگینی نیست.

هوش مصنوعی: اگر سرم را به پا بگذاری و یا اگر با تیغ بر سرم بزنی، برای من جای نگرانی نیست. من از خوشنودی‌ات راضی‌ام و از تو هیچ آزاری حس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر زمین پشتش مانند باغ گل باشد، تنها چیزی که برای من ارزش دارد و بهار جانم را شاداب می‌کند، زیبایی توست.

هوش مصنوعی: به درستی گفتی، من تو را آزمایش کردم و با تو همراه شدم (ای کسی که گفتی جدایی از یار هیچ مشکلی ندارد).

هوش مصنوعی: اگر کاری داری و به کمک نیازمند هستی، به دوست خود مراجعه کن. او بدون اینکه تو چیزی بگویی، از نیاز تو آگاه است و نیازی به بیان زبانی نیست.