هر که را می‌بینی در جهان از خرد و کلان همه در بند آن هستند که فردای بهتری داشته باشند.

همه بر «باشد که‌» و «شاید که‌» امید بسته‌اند اما عمرشان می‌گذرد و روز به روز بدتر می‌شود.

کار و زندگی بر همه از خواص تا عام مردم سخت شده است و حاصل هرچه یافته‌اند جز غم نیست.

کار مردم جهان از نسق و نظم خارج شده و همه‌جا بی‌رونق است.

بنیاد و پایه حکومت را ظلم و ستم خراب کرده و خورشید عدالت در زیر ابر پنهان است.

روزگار‌، نشانه‌ای از عدل بجای نگذاشته و پرچم عدالت سرنگون شده است.

محل داد و عدل و قضاوت‌ در این روزگار شوم ویران شده و همچون کیمیا و سیمرغ افسانه‌ای از دسترس دور است.

در سرزمین و ولایت ما چیزی به نام انصاف وجود ندارد و دل‌ها از شنیدن قصه ما پرخون و پردرد شده است.