سناییبخش ۵۸ - کَثْرَةُ الضَّحَکِ تُمیتُ القَلْبَ
بر تو بادا که خیره کم خندی
ور بخندد کسی تو نپسندی
هیچ دانی غرض از این‌ها چیست؟
هر که خندید بیش، گریست
در جهانی دهان ز خنده ببند
چون برستی ز هول حشر، بخند
بخش ۵۷ - اذا اراد الله بقوم خیراً ابتلاهم، فصل فی الضحی والبکاء: تا توانی به خنده لب بگشایبخش ۵۹ - فصل فی الصبر والشکر: هر که را داد ایزدش توفیق
اطلاعات
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب شعری: مثنوی
منبع اولیه: طریق التحقیق دکتر مؤذنی
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.