هوش مصنوعی: من در این خانه‌ی ناپایدار نمی‌توانم بار سنگین و فشار زندگی را تحمل کنم و توانایی پرواز و آزادی را ندارم.

هوش مصنوعی: نه می‌توانم از غم‌های اینجا رنج ببرم و نه می‌توانم به آن شهر برویم و مشکلات آنجا را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: بهتر است که در گوشه‌ای از زندگی‌ام پناه بگیرم و به آرامش برسم، حتی اگر این به معنای ترک دنیای پرهیاهو باشد یا اگر مجبور شوم به تنهایی زندگی کنم.

هوش مصنوعی: به اتفاقات و پیشامدهای زندگی رضایت می‌دهم، زیرا نمی‌توانم تغییری در آن‌ها بدهیم و تنها باید با آن‌ها کنار بیایم.

هوش مصنوعی: من به سمت هنر می‌روم و با آن ارتباط برقرار می‌کنم و به واسطه‌ی هنر، بر بلندی‌های آسمان سرفراز می‌شوم.

هوش مصنوعی: به خداوندی که پاک و بی‌نقص است و بخشنده عقل و دانای اسرار نهفته می‌باشد.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از آرزوها، هیچ‌کس جز هنر برای من یار و همدم نیست.

هوش مصنوعی: من استعداد دارم اما در این راه موفقیتی نیست، در هنر هیچ نشانه‌ای از آسایش و آرامش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای کاش تو در مقام دولتی بودی تا دیگر غم و غصه‌ای در دلم باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در این روزگار بی‌فایده، روشن است که تفاوتی بین عالم و ناآگاه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: مقام و جایگاه اهل بیت، شور و شوق زیادی را به وجود آورد. کسی نان نمی‌خورد که آب رویش ریخته شده بود.

هوش مصنوعی: من اینگونه نیستم که برای به دست آوردن روزی آبرویم را به خطر بیندازم.

هوش مصنوعی: عزم و اراده‌ام قوی است، حتی اگر در شرایط سختی به سر ببرم و از نظر مالی کمبود داشته باشم. همچنین، من هرگز زبانم به بدگویی و ناسزاگویی نمی‌چرخد.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌خواهم به خاطر بدبختی و ناچاری، به دیگران توهین کنم یا بدگویی کنم.

هوش مصنوعی: سرنوشت من به طوری بد و غم‌انگیز رقم خورد که بخشش و یاری بزرگ نصیب من شد.

هوش مصنوعی: من نه اشتباه کردم و نه کار نادرستی انجام دادم، این کلام اضافی بود که من گفتم.

هوش مصنوعی: من در این غصه و اندوه پیش می‌روم و جان خود را در این راه می‌گذارم و از مقام و جایگاه این دنیا چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به عظمت در جهان دیگر، باید در این دنیا خوار و ذلیل شوم.