هوش مصنوعی: به او گفتم، ای سایه‌ای از وجود الهی، لطفاً نگاهی به آنچه که هستی و به دنبال آن است، بینداز.

هوش مصنوعی: تو که اولین کلمه در صفحه وجود هستی، همه چیز که آفریده شده نتیجهٔ وجود توست.

هوش مصنوعی: رشد و باروری شاخ و برگ طبیعت و فکری که داری، نتیجه وجود و تلاش توست.

هوش مصنوعی: وقتی که مرا به این حال و وضعیت دیده‌ای، هرچه که گفته‌ای در تلاش بودی تا خیر و صلاح من را بخواهی.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم مانند من، که ضعیف و ناراحت هستم، در این دنیای تاریک و آلوده زندگی کنم؟

هوش مصنوعی: جهان، نه خوب است و نه بد، بلکه همه چیز به او وابسته است و خود او نیز منبع این تفاوت‌هاست.

هوش مصنوعی: این ناحیه به خاطر وضعیت نامناسب و رفتار ساکنانش، به جایی ناامیدکننده و پر از مشکل تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: هرچند که اینجا خانه من است، اما دل من به سوی شهر تو گرایش دارد.

هوش مصنوعی: من از شادی و خوشحالی جانم را فدای آن لحظه می‌کنم که قدم به آن مکان می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من انسانی فقیر هستم که در این مکان ویران زندگی می‌کنم و خانه‌ای بنا کرده‌ام که در مسیر سیلاب قرار دارد.

هوش مصنوعی: در نتیجهٔ شرایطی که دارم و به دلایل مختلف، نمی‌توانم از جایی که هستم فراتر بروم و آزادانه حرکت کنم.

هوش مصنوعی: نفس جوهری من خاکی نمی‌شود، تا زمانی که وجودم به صفات ملکوتی و آسمانی در نیاید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به مقام و درک واقعی حقیقت برسد، مگر اینکه همراه و همیار او، موفقیت و توفیق باشد.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که من چقدر دچار غم و اندوه هستم و این بار سنگین بر دوش من، ناشی از نگرانی برای دیگران است؟

هوش مصنوعی: زمانی بود که به خاطر تامین نیازهای خانواده‌ام از تلاش برای به دست آوردن علم و مهارت بازمی‌ماندم.

هوش مصنوعی: در این روزها به دلیل تغییرات و بحران‌هایی که تجربه می‌کنم، مانند شتری هستم که نمی‌تواند تصمیم بگیرد و دچار سردرگمی و ناتوانی شده است.