هوش مصنوعی: یک نفر نادان به عیادت کسی که دندانش درد می‌کند می‌رود و از این گام عاجزانه‌اش هم خبر ندارد.

هوش مصنوعی: گفتند که با دستت از این ناامیدی دوری کن، اما حزین پاسخ داد که درست است، اما من به سمت تو می‌آیم.

هوش مصنوعی: وقتی بی‌خبر باشی، مانند بادی می‌مانی که هیچ کاره است و نمی‌داند چه بر سرش می‌آید. اگر به مسایل اطراف توجه نکنی، مانند آبی و آتش خواهی بود که بر روی خاک پراکنده می‌شود و تاثیری ندارد.

هوش مصنوعی: درد و رنج من بسیار سنگین و محکم است، به گونه‌ای که انگار با فولاد ساخته شده است؛ اما تو از این مشکلات آزاد و رهایی.

هوش مصنوعی: وقتی دل و دست من هماهنگ و همدل هستند، به هر چیزی که داشته باشم، خوشبختی را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: چون چژک نه سلاحی دارد و نه حفاظی، سینه مرچزک به مانند دیواری محافظت می‌کند.

هوش مصنوعی: بنابراین، به ناچار زمین از آن یار جدا می‌شود و به همین دلیل مار از آن حصار بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو در گوشه‌ای مانده‌ام و به خاطر تو حتی نامی که به من داده‌اند، برایم ناآشنا و غریب شده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دانه در زمین بماند و سه ماه طول بکشد، به بهار نمی‌رسد و محصولی برداشت نمی‌شود. بنابراین، تا وقتی زحمت نکشی و صبر نکرده‌ای، نمی‌توانی به دستاوردی دست یابی.

هوش مصنوعی: در زمستان به مدت سه ماه باید صبر کرد، سپس بهاری زیبا و دلنشین به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: من که در خانه‌ام به این حال هستم، پس چرا به دنبال علم و معرفت اهل دین نباشم؟

هوش مصنوعی: وقتی که در حال آراستن دانش خود هستم، دیگر زمانی برای رفتن به باغ از آشپزخانه ندارم.

هوش مصنوعی: من کمتر از آنچه که از تو پنهان کرده‌ام، دارم و همچنان روح مردهٔ نفس خود را زنده نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: من از سختی‌ها و مشکلات دور نمی‌شوم تا بتوانم تو را به آرامش و آسایش برسانم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که قلبم مانند بهشتی نورانی باشد، تنها نور نمی‌دهد، بلکه شادی و سرور زیادی را نیز به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: از آنچه که در چهره‌ات می‌بینم، در دل می‌کوشم تا تمام درهای عقل و فهم را بگشایم.

هوش مصنوعی: در اطراف هر خانه و محله، هیچ کس نیست و همه جا خالی و سوت و کور است، مانند گربه‌ای که در گم‌کَنه‌ای سرگردان است.

هوش مصنوعی: مردِ سخن باید در هر موضوعی حرف بزند و تلاش کند، در حالی که برخی زن‌ها به آسانی به هر جایی می‌رسند و به نتایج دست پیدا می‌کنند بدون این که زحمت زیادی بکشند.

هوش مصنوعی: وقتی سخنران با نیکویی و زیبایی صحبت می‌کند، روح او به آرامش می‌رسد و دل‌ها را نیز شاداب می‌کند.

هوش مصنوعی: در ترکیب نظم و شعر، اگر روح آن قوی و باعزت مانند شیر باشد، آنگاه طبیعت و ذوق شاعر نیز به طور شایسته‌ای نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: بدون تو، من قدرتی ندارم و فقط حیران و سرگردان هستم، مانند مگسی که در جست‌وجوی نوری می‌چرخد.

هوش مصنوعی: وقتی که مردان طمع و خشم را ندارند، به چه چیزی می‌توانم امیدوار باشم و چه کار مفیدی می‌توانم انجام دهم؟

هوش مصنوعی: گورخر به کسی کمک نکرد، نه از زین و نه از زحمت بارش رهایی یافت.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از افراد زمانه‌اش جدا شده، در نهایت برای او چه تفاوتی دارد، مانند اینکه برای مگس عنقا چه کمی وجود دارد.

هوش مصنوعی: سوسماری که از آب دور است، نه به عمق آب اهمیت می‌دهد و نه به خیال و توهمی که از آب دارد.

هوش مصنوعی: تو به من می‌گویی ای در کنار آنان، به سوی درگاه این بزرگان حرکت کن.

هوش مصنوعی: اگر به این بزرگواران خدمت نکنیم، واقعاً به دل و جان خود بی‌احترامی کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: کی می‌شود کسی که عاشق لاهی شود، تا چه زمانی مانند ماهی در آب غرق باشد؟

هوش مصنوعی: زال مانند ماده گاوی که می‌گذارد، کی یگانه‌ای که سپاس و قدردانی کند را برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: باغ دین و اندیشه، جایی است که در آن روح و آرامش وجود دارد. در حالی که فضای پرده‌ها و نقاب‌های نیک و بد، به تنهایی و تفکر درونی نیاز دارد.

هوش مصنوعی: هر کس که به تنهایی و دور از شلوغی برود، آرامش و راحتی را تجربه می‌کند. تنهایی مانند کلیدی است که به آرزوها و خواسته‌ها دست پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به خاطر پرهیزکاری، از طمع دوری می‌کند، تو را از زشتی و ننگ طمع‌ورزی دور نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر دو چیز متضاد با یکدیگر باشند، مانند شتری که بدون سرپرست و کنترل باشد، وضعیتی آشفته و نامتعادل ایجاد می‌شود.