هوش مصنوعی: زمانی که مدح و ستایش زیادی از کسانی می‌کنی که به راه نادرست رفته‌اند، در مورد سخنان بیهوده‌گویان نیز چیزی بگو.

هوش مصنوعی: کسی که بدون ابزار و بی‌ارزش است، مانند فردی عریان و بی‌پناه به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: یا مردم به دنبال فریب و تظاهر هستند یا اینکه دنیا را با قدرت و زور در دست می‌گیرند.

هوش مصنوعی: شاعر به کارگر فرش و خیاط مراجعه کرده و از آنها درخواست می‌کند تا قیمت کفش و کلاه را بگویند.

هوش مصنوعی: چنان که مردم قدیم، برای یک شعر دو قسمت باارزش و خاصیت درست کرده‌اند.

هوش مصنوعی: شبیه به سگی که در کوچه و خیابان در حال گدایی است، زهر را به شکر تشبیه می‌کند.

هوش مصنوعی: ستایش شاهان در چشم مردم عادی، مانند این است که دیو عقلش را تسلیم کرده است.

هوش مصنوعی: گروهی از گوسفندان که حفاظت نشده و نابینا هستند، در شرایطی بی‌نظم و ناخوشایند به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعری به سادگی و زیبایی شعر خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که شعرش به قدری دلنشین و زیباست که می‌تواند به جای تاج، خود را با خلخال زینت ببخشد، و این سادگی همانند ریش اوست. به عبارتی دیگر، زینت شعر او از نوعی زیبایی ساده و طبیعی برخوردار است.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند معانی را به درستی درک کند، مگر با زبان خوش و زیبا.

هوش مصنوعی: آفتابه را با تابه اشتباه نگیرید و شکل چرخ را نیز از دواب (حیوانات بارکش) تمییز نکنید.

هوش مصنوعی: در نظر آن‌ها، کراسه و کاسه هیچ تفاوتی ندارند، همان‌طور که تاس و تاس دیگر نیز برابرند و هیچ‌کدام بر دیگری برتری ندارند.

هوش مصنوعی: در جوامع گوناگون، وقتی از عالی‌ترین مقام یاد می‌شود، نفر دوم یا مقام پایین‌تر ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. به عبارت دیگر، هر کس که به دیگری بالاترین مقام را نسبت می‌دهد، ممکن است خود را در سایه او ببیند و به نوعی از نظر رتبه کاسته شود.

هوش مصنوعی: مردم عادی را خدایان می‌نامند و بزرگ‌ترها را پاسبان خطاب می‌کنند.

هوش مصنوعی: مدح و نکوهش برای آن‌ها هیچ تفاوتی ندارد، مانند اینکه کسی در خانه‌ای ویران زندگی کند.

هوش مصنوعی: همه انسان‌ها به نان و غذا نیاز دارند و بدون ابزار و وسایل لازم برای تأمین آن، در سردرگمی و مشکل هستند.

هوش مصنوعی: همه افرادی که آلوده و ناپاک هستند، تحت تأثیر ویژگی‌های بد خود، شبیه به هم هستند و به نوعی رفتارهای یکدیگر را زیر نظر دارند.

هوش مصنوعی: همه به خاطر ظاهر زیبا و چهره‌ی خود، خوار و deprived هستند و هر سال این موضوع ادامه دارد.

هوش مصنوعی: ناگفته‌ها و زبان‌نازک‌سرایی ما را به سخن گفتن وا می‌دارد؛ حتی وقتی که به نظر می‌رسد حرفی برای گفتن نداریم، ابزار و احساسات ما خودشان به نوعی بیان می‌شوند.