هوش مصنوعی: یک صوفی از عراق، خبری به خراسان آورد که مربوط به شخص دیگری بود.

هوش مصنوعی: شیخ، راه و روش شما چیست؟ و در این زمان، پیر شما کیست که درباره‌اش صحبت نمی‌کنید؟

هوش مصنوعی: به من نشان بدهید که چگونه باید بروم و راه و رسم شما را به من بیاموزید، دروازه گرانبهای خود را به روی من باز کنید.

هوش مصنوعی: آیین و رسم و راه شما چیست که بتواند همه را به خود پناه دهد؟

هوش مصنوعی: مرد خراسانی به دیگری گفت: ای دوست، تو که به تمام آرزوهایت رسیده‌ای، به چه حال هستی؟

هوش مصنوعی: هرچه قسمتی از زندگی که در آن هستیم را به دست آورده‌ایم، باید از آن بهره بگیریم و بابتش شکرگزار باشیم.

هوش مصنوعی: اگر به خواسته‌هایمان نرسیم، صبر خواهیم کرد و آرزوهایمان را در دل نگه می‌داریم.

هوش مصنوعی: مرد عراقی گفت: ای مرد با شخصیت، آدمی مثل این صوفی را نباید به چنین حالتی درآورد.

هوش مصنوعی: این صوفیانی که در سرزمین ما هستند و ایمان ندارند، مانند سگان عمل می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی چیزی به دستشان بیاید، آن را می‌خورند، وگرنه با صبوری از آن می‌گذرد.

هوش مصنوعی: بگوید که چه کنید تا خاطر شما از غم و اندوه دور باشد و احساس خوشحالی کنید.

هوش مصنوعی: اگر ما به ایثار و فداکاری بپردازیم، این کار باید بدون انتظار پاداش و شکرگزاری باشد.

هوش مصنوعی: ما نیز روزها را به همین شکل سپری می‌کنیم، گویی که هیچ چیز از گذشته وجود نداشته است و همه چیز به فراموشی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: ره ما این است که به گونه‌ای شنوا باشی که همه‌چیز در تو تجلی پیدا کند.