هوش مصنوعی: داستانی را شنیدی که عمر، خلیفه مسلمانان، گروهی را در حال نماز خواندن در محراب مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: آن میرزایی که عادل است از آن قوم سؤال کرد که شما چه کسانی هستید و وضعیتتان چگونه است؟

هوش مصنوعی: همه ما دوستانی هستیم که در یک مسیر و هدف مشترک حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما به مانند برادرانی شده‌ایم که با هم یک دل و جان هستیم و زبان مشترکی داریم.

هوش مصنوعی: اگر عمر را بی‌حضور دیگری بگذرانید، چگونه می‌توانید به کیسه‌ی خودتان نگاه کنید و چیزی را برای دیگری ذخیره کنید؟

هوش مصنوعی: سعی کنید هزینه‌های دیگران را برای خود خرج کنید یا به‌طور رسمی در حساب‌ها ثبت کنید.

هوش مصنوعی: همه می‌گویند از اموال خود بهره‌مند شویم و از طلا و نقره، شریک خود را بی‌خبر نگه داریم.

هوش مصنوعی: عمری که برای کارهای محکم و استوار صرف می‌شود، قابل اعتماد نیست و این حرف کلی هم قابل یقین نیست.

هوش مصنوعی: با دل و احساس برادران یکدیگر باشید، زمانی که طلا و نقره به عنوان همراه و دوست شما باشد.

هوش مصنوعی: هیچ کسی نمی‌تواند تغییراتی را احساس کند؛ غم و کیسه هر کدام در جای خود هستند و از هم جدا هستند.

هوش مصنوعی: نه کسی از ثروت دیگری بهره‌ای دارد و نه کسی به لباس و ظاهر دیگران نیازمند است.

هوش مصنوعی: همه انسان‌ها به طور یکسان از نظر ثروت و دارایی ارزشمند نیستند، زیرا دارایی‌های مادی مانند طلا و نقره به تنهایی معیاری برای برابری ارزش افراد نیست.

هوش مصنوعی: دوستان در گذشته به گونه‌ای بودند که از درد و رنج یکدیگر آرامش نمی‌گرفتند و همواره نگران حال یکدیگر بودند.

هوش مصنوعی: اگر روح یکی باشد، حتی اگر بدن‌ها متفاوت باشند، در حقیقت آن‌ها هنوز یکی هستند و فقط در مکان‌های مختلف زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این زمان، دوستان این‌طور نیستند که باید باشند و همه به خاطر ترس از کمبود نان و معیشت، نگران و مضطرب هستند.

هوش مصنوعی: هر کسی برای خود اندازه‌ای دارد که برایش از هر کوهی با ارزش‌تر است.

هوش مصنوعی: همه مردم در سختی و تلخی زندگی گرفتارند و در عین حال به شادی و سرخوشی می‌پردازند.