هوش مصنوعی: شنیدی که مردی نابینا وجود داشت که تنها به چهره و رفتار جانوران می‌نگریست.

هوش مصنوعی: روزی او به گرمابه رفت و درون آن تنها ماند.

هوش مصنوعی: او به تنهایی در گوشه‌ای نشسته و تکه‌ای از آن چیز غرزن را در دست دارد.

هوش مصنوعی: دل و گل، به خاطر آتش و گرما، از کاه و خاکستری به وجود آمده‌اند که از پشت یک فرد بزرگ و خمیده بود.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به توصیف حالتی می‌پردازد که در آن دو چیز متفاوت و متضاد کنار هم قرار گرفته‌اند. یکی با ظاهری بزرگ و عجیب مانند کدو، و دیگری با صفاتی خاص که به مشخصاتی نظیر چنار، انگشت، یا خرزه اشاره دارد. به نوعی می‌توان این تصویر را به یک فضا یا وضعیت نشان‌دهنده تضادهای موجود در زندگی تعبیر کرد.

هوش مصنوعی: تنها کسی که کور و نادان است، به فکر نخواهد بود که درد واقعی چیست و از مشکلات خود آگاهی نخواهد داشت، مانند کسی که به تن خود بی‌توجه است و به لباسش اهمیت می‌دهد.

هوش مصنوعی: سوزنی تیز در دست گرفت و به دنبال کاه‌های خود رفت.

هوش مصنوعی: سوزن در جایی که باید باشد، در گوشه‌ای تاریک و بی‌فایده افتاده است. این نشان‌دهندهٔ حرامزاده‌ای ناتوان و بی‌ارزش است که به دور از هدف و معنی واقعی زندگی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: وقتی درد به جانش رسید، با دل خود برای مقابله و مبارزه تلاش کرد.

هوش مصنوعی: از دل آتش، غم و درد درونم نمایان می‌شود و به یادم می‌آورد که چرا از جهالت و نادانی رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: هر بار که از تو، ای پروردگار بخشاینده، یاری می‌طلبم، در مشکلات و غم‌های خود احساس درماندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای محبوب، از این رنج‌ها و غم‌ها مرا رهایی بخش، زیرا در این حال دیگر آرامش برایم نمانده است.

هوش مصنوعی: با جستجو و تلاش می‌توانم بر سختی‌ها و چالش‌ها غلبه کنم و به کمک توانایی‌هایم، بر مشکلات فائق آیم.

هوش مصنوعی: مردی در آن میان نگاهی کرد و از نادانی و کوری آن فرد آگاه شد.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای نادان، چرا این‌طور فکر می‌کنی؟ تو سال‌ها و ماه‌ها در جهل به سر برده‌ای.

هوش مصنوعی: دست از کار بردار و رها کن؛ زیرا از این نادانی روح و جانت خسته شده است.

هوش مصنوعی: تو از دنیا ناله می‌کنی همان‌طور که یک شخص کوردل (کور و دل‌ناآگاه) از ناتوانی و بی‌حالی خود شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: دست از دنیا بشوی و از امور آن و ساحل آرامش خود دور نشو. تا وقتی که در کار خود غافل و مشغول هستی، به حقیقت نخواهی رسید.

هوش مصنوعی: گاهی انسان خود را به سختی می‌اندازد و گاهی به خاطر طمع، دست از تلاش برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: تو نمی‌خواهی با دنیا همراه شوی، اما قول و وعده‌هایت به اندازه‌ای بی‌ارزش است که مانند زباله به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: تو همیشه وعده‌هایی دروغ و نفاق می‌دهی و در برابر دنیا، به راحتی زیر بار این دروغ‌ها می‌روی.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که از دنیای فانی دست کشید و عشق دنیا را به دلش نفروخت.

هوش مصنوعی: درد دین، درمان مؤمن است؛ زیرا به واسطه آن، از آتش جهنم نجات می‌یابد.

هوش مصنوعی: اعتماد به خوشی‌های دنیا چه فایده‌ای دارد، ای آقا، وقتی که مجبور به تحمل درد و رنج هستی؟

هوش مصنوعی: هنگام لذت از ترس سلطان، باید از گناه و نافرمانی بترسی. اما در زمان عصیان و نافرمانی، باید از بزرگ‌ترین و پاک‌ترین موجود که سبحان است، نترسی.

هوش مصنوعی: دل من برای جهان بی‌معنی است، چرا که این دنیا ثبات و پایداری ندارد.