هوش مصنوعی: وقتی که دیده‌ام اندیشه‌ات را به زبان می‌آوری، احساس می‌کنم که هر کلمه‌ات روحی دارد و مثل نوشتن بر کاغذ برایم باارزش است.

هوش مصنوعی: آینهٔ روشنی در دست انسان خردمند، به هیچ وجه روشنایی را از خود نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی در برابر تو هستم، مانند سنان (زبان)، کمرم را می بندم، در حالی که هم گریه می‌کنم و هم می‌خندم.

هوش مصنوعی: اگر مانند چنگ به یاد تو زنگ بزنم، گویی که رسن را به دور گردن صدایت بیفکنم.

هوش مصنوعی: خواجه باخبر است که حقیقتی عمیق در دل این جمله نهفته است و وقتی به این حقیقت پی می‌برد، گویی که در برابر قدرت و حقیقت مطلق خاشع شده است.

هوش مصنوعی: کسی که از ترس خود فرار کند، عشق را با درد و رنج درهم می‌آمیزد.

هوش مصنوعی: پس از آنکه از جسمش جدا شد، حرز خواجه به حقیقت پیوست و تمام سخنانش بیانگر همین واقعیت بود.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی هشدار می‌دهد که در شرایط سخت، آرامش خود را حفظ کن و نگذار مشکلات تو را از پا بیندازند. به جای اینکه تحت فشار قرار بگیری، باید با اعتماد به نفس و تمرکز به جلو حرکت کنی و از موانع نترسی.

هوش مصنوعی: زیرا در پرده‌های اسرار اولیای الهی، وقتی که جان به آوای شعر عشق گوش سپرد، معناهای عمیق و رازهای ابتدایی را درک کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که حقایق برای خواجه آشکار شد، رمز و رازها به کلیدهایی تبدیل شدند که به آن‌ها دسترسی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: از ابتدا این پیام را به یادگار گذاشته و در انتها، خود را برای تحقق آن آماده کرده است.

هوش مصنوعی: تو فقط باقی‌مانده‌ای از آنچه که می‌گذرد و از عمر به سر آمده‌ات، در حالی که حرص و آرزوهای بی‌پایان تو را احاطه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: به دنبال تامین معاش و نیازهای زندگی، همچنان در دل فقر و نیاز، مانند پیاز در چند لایه پنهان مانده‌ای.

هوش مصنوعی: در دل خود بذر حرص و طمع و نیاز را نکشت، زیرا این احساسات موجب زوال و نابودی زیبایی‌ها و خواسته‌های دل می‌شوند.

هوش مصنوعی: در این مکان که پر از خس و خاشاک است، تو به چه حال و روزی هستی که به من چیزی نمی‌گویی؟

هوش مصنوعی: اگر در زندگی به آب و نان نیازمندی، دوباره حس خشم و شهوت و طمع را بروز ندهی.

هوش مصنوعی: هر چیزی که موجب ایجاد شوری و خشکی شود، مانند نخ‌هایی که در محلوج قرار می‌گیرند، و هر چیزی که موجب تر شدن و ناتوانی می‌شود، مانند حالتی که فردی مفلوج شود.

هوش مصنوعی: از این غرور آسمانی دوری کن، زیرا تو قدرت درک و فهم تمام مسائل آسمان را نداری.

هوش مصنوعی: در این اتاق، آب بر تن، دل و جان نفوذ کرد و خرد هزینه‌ای از آن پرداخت.

هوش مصنوعی: اگر آسمان به تو چیزی دهد، مثل مشک یا دبه‌ای، آن را به گونه‌ای بده که به زندگی‌ات فشار نیاورد و سبک باشد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند دانه‌ای کوچک مانند کنجد را در ظرف بزرگی از روغن که وزنی معادل دو من دارد، جا بدهد؟

هوش مصنوعی: اگر جان و دینت به زور گرفته شود، وقتی قلبت تو را به خود دعوت کند، به آن توجه کن.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ راحتی بدون زحمت وجود ندارد. خوشا به حال کسی که هر دو را، یعنی رنج و راحتی، رها کرده است.