هوش مصنوعی: دانش و آگاهی انسان، به وسیله‌ی شخصیت و ارزش‌های او تقویت می‌شود و بخشش الهی نیز به خاطر خطاها و اشتباهات اوست.

هوش مصنوعی: انسان برای رهایی از غم و اندوه باید تلاش کند و تنها خود اوست که می‌تواند به خودش کمک کند.

هوش مصنوعی: تمام هدف و منظور از آفرینش، انسان‌ها هستند که دارای وظیفه، عقل و توانایی درک و فهم هستند.

هوش مصنوعی: عرش و فرش و زمان به خاطر اوست و این خاکدان جایگاه او نیست.

هوش مصنوعی: او در این سرزمین مانند دیگران نیست، زیرا همیشه با عقل و اندیشه خود کنار آمده و زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: آدمی به خاطر تجربه‌های خود، هم لحظه‌های شاد را می‌شناسد و هم لحظه‌های دردناک را. او می‌فهمد که زندگی هم می‌تواند خوشی بیاورد و هم غم و رنج.

هوش مصنوعی: شادی برای انسان‌های با عقل و درک بسیار دور از دسترس است و در واقع، خود انسان همواره درگیر غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: غم در آن است که وقتی انسان از سختی‌ها و رنج‌ها دوری کند و به آرامش و خوشی برسد، هیچ چیزی جز بی‌غم بودن را احساس نکند. در این حالت، حتی غم را هم به زندگی خود نمی‌افزاید.

هوش مصنوعی: غم تو را می‌خورد، زیرا تو آنقدر بی‌خیالی که هیچ کس دیگری با چنین بی‌خیالی غم ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که او به خوبی تغذیه شد و تقویت گردید، غم و اندوه تو بیشتر شد و از مردانگی و قدرت تو کاسته شد.

هوش مصنوعی: غم تو مانند علفی است که در این دنیا وجود دارد؛ وقتی تو رفتی، دیگر هیچ علفی برای غم وجود نخواهد داشت.