هوش مصنوعی: روزی جانی به مسیر رفت و آمدی برخورد کرد و به گروهی از کودکان نگاهی انداخت.

هوش مصنوعی: همه درگیر مشغله‌ها و بازی‌های خود شده‌اند و هرکسی به نوعی در تلاش است تا خود را برجسته کند.

هوش مصنوعی: هر کسی بعد از یک رقابت یا چالش، نشان داد که چه قدر از خود تلاش و کوشش کرده است.

هوش مصنوعی: برای نشان دادن اهمیت خط و ادب، به سبک عربی، لباس را از سر برداشته‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی عمر به سمت کودکان و نوجوانان توجه کند، جلال و شکوه او مانند پرده‌ای از شادی و سرور فرو می‌ریزد.

هوش مصنوعی: کودکان از آنجا فرار کردند و به بیابان رفتند، جز عبدالله زبیر که نرفت.

هوش مصنوعی: او می‌گوید: عمر از من پرسید که چرا به تو نگاه می‌کردم، و من جواب دادم...

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم از پیش تو فرار کنم، در حالی که نه تو ستمگری و نه من گناهکارم؟

هوش مصنوعی: هر کس که به عمق وجود خود را بشناسد و حقیقت خود را ببیند، دیگر برایش مهم نیست که دیگران او را بپذیرند یا رد کنند، خوب یا بد بدانند.

هوش مصنوعی: وقتی که حاکم مثل دین و عدالت باشد، مردم از عدل و انصاف او خوشحال و راضی هستند.

هوش مصنوعی: اگر اندیشه او به سمت ستم برود، تمام هستی‌اش را به باد خواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر خوبی کنی، از مشکلات و نگرانی‌ها رها می‌شوی، اما اگر بد باشی، همه‌ی عهد و پیمان‌هایت را خواهی شکست.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از عدالت خود بهره‌برداری کردی، مرکب تو (وسایل و ابزار تو) دو منزل جلوتر از قبل است.

هوش مصنوعی: آنقدر در شگفتی به سر ببر که دیگر هیچ چیزی از یاد نرود.