سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا زلف بتم به بند زنجیر منست</p></div>
<div class="m2"><p>سرگشته همی روم نه هشیار و نه مست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویم بگرم زلف ترا هر چون هست</p></div>
<div class="m2"><p>نه طاقت دل یابم و نه قوت دست</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۵۲۶

رباعی شمارهٔ ۴۲

تا زلف بتم به بند زنجیر منست
سرگشته همی روم نه هشیار و نه مست
گویم بگرم زلف ترا هر چون هست
نه طاقت دل یابم و نه قوت دست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از دلبستگی و محبت به معشوق سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که زلف معشوقش مثل زنجیری او را در بند کشیده و او در حالی که نه هوشیار است و نه مست، در جستجوی معشوق بارها سرگردان شده است. شاعر می‌گوید هر بار که بخواهد زلف معشوق را بگیرد، نه دلش طاقت این کار را دارد و نه قدرت جسمی‌اش اجازه می‌دهد.

رباعی شمارهٔ ۴۰

رباعی شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: تا زلف معشوقم به زنجیر عشقم بسته است، من هم سرگردان و پریشان در این حال به سوی او می‌روم، نه در حالت آگاهی هستم و نه در حالت مستی.

تا زلف بتم به بند زنجیر منست

سرگشته همی روم نه هشیار و نه مست

هوش مصنوعی: می‌گویم اگر بخواهم با زلف تو بازی کنم، نه قلبم تاب این کار را دارد و نه دستانم قدرت آن را.

گویم بگرم زلف ترا هر چون هست

نه طاقت دل یابم و نه قوت دست

رباعی شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده