سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هجرت به دلم چو آتشی در پیوست</p></div>
<div class="m2"><p>آب چشمم قوت او را بشکست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون خواستم از یاد غمت گشتن مست</p></div>
<div class="m2"><p>بگرفت مرا خاک سر کوی تو دست</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۵۲۶

رباعی شمارهٔ ۴۰

هجرت به دلم چو آتشی در پیوست
آب چشمم قوت او را بشکست
چون خواستم از یاد غمت گشتن مست
بگرفت مرا خاک سر کوی تو دست

هوش مصنوعی: این شعر نشان‌دهنده‌ی درد و احساس قوی ناشی از دوری و هجرت است. گوینده از آتش دلش که به خاطر دوری معشوق شعله‌ور شده صحبت می‌کند و می‌گوید که اشک‌هایش نتوانسته این شعله را خاموش کند. همچنین، وقتی خواسته از یاد غم معشوق فراموش کند، سرانجام به یاد او دوباره به سوی کوی‌اش کشیده می‌شود. به طور کلی، این ابیات بیانگر عمق احساسات و قدرت عشق است.

رباعی شمارهٔ ۳۸

رباعی شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: درد جدایی در دلم مانند آتشی افروخته شده است و اشک‌های من قدرت آن را می‌شکند.

هجرت به دلم چو آتشی در پیوست

آب چشمم قوت او را بشکست

هوش مصنوعی: وقتی خواستم غم تو را فراموش کنم، حالت مستی مرا گرفت و خاک سر کوی تو مرا در خود گرفت.

چون خواستم از یاد غمت گشتن مست

بگرفت مرا خاک سر کوی تو دست

رباعی شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده