سنایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اندوه تو دلشاد کند مر جان را</p></div>
<div class="m2"><p>کفر تو دهد بار کمی ایمان را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل راحت وصل تو مبیناد دمی</p></div>
<div class="m2"><p>با درد تو گر طلب کند درمان را</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۵۲۳

رباعی شمارهٔ ۱۱

اندوه تو دلشاد کند مر جان را
کفر تو دهد بار کمی ایمان را
دل راحت وصل تو مبیناد دمی
با درد تو گر طلب کند درمان را

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر تأثیر عواطف و احساسات انسانی بر روی روح و جان هستند. شاعر می‌گوید که اندوه و درد عشق می‌تواند روح را شاد کند و حتی باعث تقویت ایمان شود. در عین حال، دل نمی‌تواند لحظه‌ای از وصال محبوب دور بماند، حتی اگر در پی درمان درد باشد. به طور کلی، این اشعار به پیچیدگی‌های عشق و تأثیر آن بر زندگی و ایمان انسان اشاره دارند.

رباعی شمارهٔ ۹

رباعی شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: غم تو باعث شاد شدن جانم می‌شود، در حالی که نافرمانی تو ایمانم را ضعیف می‌کند.

اندوه تو دلشاد کند مر جان را

کفر تو دهد بار کمی ایمان را

هوش مصنوعی: دل آرامش وصال تو را نمی‌بیند، حتی یک لحظه با درد تو، اگر درمان را بخواهد.

دل راحت وصل تو مبیناد دمی

با درد تو گر طلب کند درمان را

رباعی شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده