هوش مصنوعی: ای جان‌های عزیز، تو هستی که زندگی را پایدار می‌کنی. وقتی تو را می‌خوانم، انگار که جهان ناپایدار و بی‌ثبات می‌شود. وقتی به یاد تو می‌افتم، تمام این دنیای فانی را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای عزیز، به خاطر عشق تو، عقل و جان من همیشه در شوق و ذوق هستند. وقتی در مناجات و گفتگو به یاد تو می‌افتم، آن‌ها به زبان تو سخن می‌گویند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این دنیا وجود دارد، تنها نام و شکلی دارد، ولی وجود من فراتر از این نام‌ها و شکل‌هاست و وقتی به من توجه می‌کنی، در زمان و بدون هیچ بهانه‌ای، من را درک خواهی کرد.

هوش مصنوعی: آسمان‌ها مانند زمین که به عنوان بستر خدمت می‌کند، به لطف شکوه و مرتبت خاصی که دارند، چگونه می‌توانم آن‌ها را بخوانم و نادیده بگیرم؟

هوش مصنوعی: آنکه نامش فراتر از هر مکان و زمانی است، خود مکان و زمان ندارد. پس تو که در یک مکان زندگی می‌کنی و به آن وابسته‌ای، چگونه می‌توانی او را غیر از مکان خطاب کنی؟

هوش مصنوعی: هر چه در بالاست و در تاج، کسی به آن نگاه نمی‌کند. من چون لولیان بر آستان ایستاده‌ام و چون تو را می‌خوانم، خارج از آن وضعیت‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی تو وجود داری و اصل سود را به ارمغان می‌آوری، دیگران فقط در خیال و آرزو به دنبال منفعت هستند. پس مثل یک مشت زغال برای کسانی که در جستجوی آتش‌اند، چه ارزشی دارم که بخواهم نامت را بیاورم؟

هوش مصنوعی: علم تو منبعی از عقل و کعبهٔ ذات خودت است و وجود من مثل دلسوخته‌هایی است که زیر ناودان ایستاده‌اند. وقتی تو مرا می‌خوانی...

هوش مصنوعی: این و آن اشاره به اشیاء مادی و دنیوی دارد، و در بیان این دو، لطافت و ظرافتی نهفته است که وقتی تو را خطاب می‌کنم، در این دو عبارت می‌توانم به آن اشاره کنم.

هوش مصنوعی: آنچه دل می‌فهمد به وجود آمده و آنچه زبان بیان می‌کند حروف و کلمات است. من را از دل می‌شناسی یا از زبان که صحبت می‌کنم؟

هوش مصنوعی: از پس فرمان «باش و شود» به مناجات خود، خیالاتم را به حقیقت می‌نویسم و وقتی که تو را صدا می‌زنم، فضولی از این فرمان در وجودم شکوفا می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بی‌زبان باشی و بخواهی که مردم تو را بشناسند، باید مثل تیر به هدف برسی. من سنایی هستم و با زبانی تند و نافذ صحبت می‌کنم، چون مرا بخوانند و بشناسند.