سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۸۵ - و نیز

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سخن را به خواب اندرون دوش گفتم</p></div>
<div class="m2"><p>که گر شدی معزی تو دایم همی زی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فلک سرد بادی برآورد و گفتا</p></div>
<div class="m2"><p>دریغا معزی دریغا معزی</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۶۵۴

شمارهٔ ۱۸۶ - در هجای علی سه بوسش

سخن را به خواب اندرون دوش گفتم
که گر شدی معزی تو دایم همی زی
فلک سرد بادی برآورد و گفتا
دریغا معزی دریغا معزی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر روایتی از یک گفت‌وگو با خواب دارد. او به خواب می‌گوید که اگر معزی (دوست یا محبوب) دائماً در کنار او باشد، خوشحال خواهد بود. اما ناگهان، بادی سرد از آسمان می‌وزد و فلک به افسوس می‌گوید که معزی را از دست داده است. این ابیات احساسات عشق و فقدان را به تصویر می‌کشند.

شمارهٔ ۱۸۴ - در رثای امیر معزی

شمارهٔ ۱۸۵ - و نیز

هوش مصنوعی: دیشب در خواب به سخن گفتم که اگر تو دائماً خوشحال و شاداب باشی، همیشه در کنار ما خواهی بود.

سخن را به خواب اندرون دوش گفتم

که گر شدی معزی تو دایم همی زی

هوش مصنوعی: آسمان سردی وزید و گفت: افسوس بر معزی، افسوس بر معزی.

فلک سرد بادی برآورد و گفتا

شمارهٔ ۱۸۵ - و نیز

اطلاعات

برگردان به زبان ساده