سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۷۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سخا و سخن جان محض‌ست ایرا</p></div>
<div class="m2"><p>که از خوب گویی و از خوشخویی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بماند همی زنده بی کالبد</p></div>
<div class="m2"><p>ز من شعر نیک و ز تو نیکویی</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۶۵۳

شمارهٔ ۱۷۶

سخا و سخن جان محض ست ایرا
که از خوب گویی و از خوشخویی
بماند همی زنده بی کالبد
ز من شعر نیک و ز تو نیکویی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توانایی سخن و زیبایی کلام اشاره می‌کند و می‌گوید که سخن خوب و خوش‌خویی می‌تواند جاودان بماند. او از زیبایی شعر و نیکی‌ها سخن می‌گوید و به این نتیجه می‌رسد که محتوای خوب و نیکویی همیشه زنده خواهد ماند، حتی بدون جسم و قالب.

شمارهٔ ۱۷۴

شمارهٔ ۱۷۵

هوش مصنوعی: بخشش و گفتگو صفای روح انسان است، زیرا از گفتار نیکو و رفتار خوش ناشی می‌شود.

سخا و سخن جان محض‌ست ایرا

که از خوب گویی و از خوشخویی

هوش مصنوعی: شعرهای خوب و نیکویی که از من به جا می‌ماند، نشان‌دهنده این است که حتی اگر بدن من نباشد، باز هم اثرات مثبت من در یادها باقی خواهد ماند.

بماند همی زنده بی کالبد

ز من شعر نیک و ز تو نیکویی

شمارهٔ ۱۷۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده