هوش مصنوعی: ای یوسف‌ نامی، من همواره همچون زلیخا تنها به آرزوی حضورت فکر می‌کنم و به هیچ چیز دیگری نمی‌اندیشم.

هوش مصنوعی: یعقوب، مانند تو، همیشه در همه حال به یاد یوسفم هستم و جز غم دوری تو، هیچ چیز دیگری را احساس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من هیچ دکانی جز آسمان شمس نمی‌شناسم و هیچ اعمالی برای تو جز دل‌های نیکوکاران نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: بدون شعر تو، در افکارم چیزی نخواهیم یافت و بدون ستایش تو، در کلامم هیچ سخنی نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: میزان ارزش تو نزد من از تمام دنیا بیشتر است، هرچند که من در نزد تو ارزشی ندارم.

هوش مصنوعی: در آن مکان که آزادی‌خواهان جمع شده‌اند، من فقط و تنها سید احرار را به عنوان پیشوای خود دارم.

هوش مصنوعی: چند نفر از تو به من نزدیک هستند که هرگز من خود را در حضور تو حقیر نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: من محبت تو را تنها در وصف باد می‌شناسم و خشم تو را به جز گوهری از آتش نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که خوشبختی من به خاطر دیدن چهره‌ی زیبای تو است، چرا که از زمانی که آن چهره را دیدم، دیگر دچار ناراحتی و بی‌قراری نشده‌ام.

هوش مصنوعی: به دلیل خمودگی و ناپایداری زندگی، حتی اگر تو از هر کسی بالاتر باشی، برای من ارزشی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: وقتی دل من از غم می‌سوزد، اگرچه عشق تو را در دل دارم، اما آن آتش را نمی‌توانم احساس کنم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم سخن من را از هر آلودگی پاک‌تر از گوهر جان‌دار بگویم، دل من به شدت غمگین و متأثر خواهد بود.

هوش مصنوعی: من این شعر ارزشمند را دارم، اما در هیچ کجای دنیا جز نیکوکاری و generosity شما چیز دیگری برای من ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: من صدها دریا از گوهرها دارم، اما هیچ کس در این شهر نیست که حتی یکی از آن‌ها را بخرد.

هوش مصنوعی: واقعاً هیچ کسی را در این دنیا ندارم که در زمینه کلمات، شعر و معانی همراهم باشد.

هوش مصنوعی: می‌گوید که در دل من جواهراتی از سخن وجود دارد و به مانند خورشید می‌درخشد، پس چه اهمیتی دارد اگر پول و ثروت مادی نداشته باشم؟

هوش مصنوعی: در این جهان پر از زیبایی و گل‌ها، من به خاطر عشق و محبت تو حتی یک خاری هم در دلم ندارم.

هوش مصنوعی: در تمام شب در ذهنم یک فکر خوب دارم و نمی‌توانم تا صبح مانند شب بیدار بمانم.

هوش مصنوعی: در ذهن و ذات خود مانند باغی پر از حقیقت، صد نوع گل دارم و هیچ خاری در آن نیست.

هوش مصنوعی: با وجود تمام شعر و هنر و دانش و توانمندی که دارم، اما به خاطر ارزش زیاد تو، حتی از لباس مناسب هم بی‌بهره‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به نوعی به ارتباط و نزدیکی خود با فرد مورد نظر اشاره می‌کند. او می‌گوید که مانند نام تو، با نور و زیبایی در ارتباط است و به این مسئله افتخار می‌کند و از آن خجالت نمی‌کشد. در واقع، این احساس نزدیکی و نورانی بودن را به چیزی بسیار ارزشمند و دلپذیر نسبت می‌دهد.

هوش مصنوعی: تو چشمان من را نیز نوازش کن و برای من پوششی روشن آماده کن، زیرا من خود چیزی برای پوشیدن ندارم.

هوش مصنوعی: لطف و محبت خود را نسبت به من فراموش نکن، هرچند که من به‌خاطر حری (شخصی) که به تو نزدیک است، در دسترسی به تو موفق نیستم.

هوش مصنوعی: من هیچ ارزش و اصلی جز رفتار نیک و generosity تو در هیچ شعر دیگر نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: با وجود همه چیز، من جز ستایش تو به چیزی فکر نمی‌کنم و ارزش تو را جز به اندازه‌ی آسمان نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: ای باد خوش، من از روزگاران گذشته دو صد لباس زیبا برای تو دارم که جز جواهر ناب، چیزی برای تو نخواهم داد.

هوش مصنوعی: چرخ فلک می‌گوید که به خاطر سرنوشت خودم، هیچ‌گاه دل کسی را در طول عمرم نرنجانده‌ام.