سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو بر قناعت ازین گونه دسترس دارم</p></div>
<div class="m2"><p>چرا ازین و از آن خویشتن ز پس دارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خدای داند کز هر چه جز خدای بود</p></div>
<div class="m2"><p>ازو طمع چو ندارم گرش به کس دارم</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۶۳۶

شمارهٔ ۱۲۵

چو بر قناعت ازین گونه دسترس دارم
چرا ازین و از آن خویشتن ز پس دارم
خدای داند کز هر چه جز خدای بود
ازو طمع چو ندارم گرش به کس دارم

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بر اهمیت قناعت و رضایت از داشته‌های خود تأکید می‌کند. او می‌گوید که وقتی به قناعت دست یافته، دلیلی ندارد که به چیزهای دیگر وابسته باشد. او به خداوند تأکید می‌کند که از هر آنچه جز اوست، هیچ امیدی ندارد و اگر امیدی هم وجود دارد، تنها به خداوند مربوط می‌شود.

شمارهٔ ۱۲۳

شمارهٔ ۱۲۴

هوش مصنوعی: وقتی می‌توانم به قناعت و رضایت از زندگی دست یابم، چرا باید به دنبال چیزهای دیگر و فراتر از نیازهایم بروم؟

چو بر قناعت ازین گونه دسترس دارم

چرا ازین و از آن خویشتن ز پس دارم

هوش مصنوعی: خدا می‌داند که من از هر چیزی غیر از خدا امیدی ندارم، حتی اگر به کسی وابسته باشم.

خدای داند کز هر چه جز خدای بود

ازو طمع چو ندارم گرش به کس دارم

شمارهٔ ۱۲۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده