سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زشت همی گویی هر ساعتم</p></div>
<div class="m2"><p>رو تو همی گویی که من نستهم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روی نکوی تو چکار آیدم</p></div>
<div class="m2"><p>شاعرم ای دوست نه من کان دهم</p></div></div>

دیوان حکیم سنایی غزنوی (بر اساس معتبرترین نسخه ها) به اهتمام پرویز بابایی - سنایی غزنوی - تصویر ۶۳۶

شمارهٔ ۱۲۴

زشت همی گویی هر ساعتم
رو تو همی گویی که من نستهم
روی نکوی تو چکار آیدم
شاعرم ای دوست نه من کان دهم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از زیبایی و جذابیت معشوق سخن می‌گوید و به این موضوع اشاره می‌کند که هر لحظه از زشتی خود می‌گوید و در عوض، به زیبایی معشوق توجهی ندارد. او از دوستش می‌خواهد که به زیبایی معشوق توجه کند و در نهایت می‌گوید که او یک شاعر است و باید بر اساس احساساتش سرود‌هایش را خلق کند.

شمارهٔ ۱۲۲

شمارهٔ ۱۲۳

هوش مصنوعی: هر ساعت که می‌گذرد، تو به من بدی می‌گویی و این‌گونه مدام تکرار می‌کنی که من وجود ندارم.

رو تو همی گویی که من نستهم

هوش مصنوعی: ای دوست، چه بهره‌ای می‌توانم از زیبایی‌هایت ببرم، من شاعری هستم که نه توانی برای گفتن دارم و نه چیزی برای ارائه.

شاعرم ای دوست نه من کان دهم

شمارهٔ ۱۲۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده