هوش مصنوعی: آن محبوب زیبا و دلربا اگر واقعاً یار من هستی، پس صدای «به کی سلطنت می‌رسد» زدن به خودت مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر هیچ کلاهی از سر بر ندارم، دیگر نشانی از مقام و منزلت من نیست.

هوش مصنوعی: بر افسر پادشاهان دنیا، من به مانند افتخاری می‌درخشم و بر مرکبش، افساری که در دست من است، نشانه‌ای از مقام و قدرت من است.

هوش مصنوعی: اگر تو به من نگاه کنی، چشمانت همچون گلی خواهد بود که در باغی سرشار از زیبایی می‌درخشد. تمام زیبایی‌های آسمان در من جمع شده است.

هوش مصنوعی: اگرچه به من عزتی بخشیده شود، به خاطر ذلت و خواری که کشیده‌ام، باید بگویم که همه گل‌های جهان برای من همانند خار هستند.

هوش مصنوعی: اگر تو به زیبایی و جاذبه‌ات می‌نازی، من هم با زرق و برق خودم درخور توجه هستم.

هوش مصنوعی: اگر زلف کژدم‌گونه‌اش جگرم را نیش بزند، هر چیزی که به او مربوط باشد، برای من یک مار است.

هوش مصنوعی: هر روز با زبانم برای دل‌های تازه‌ای عشق می‌ورزم. اگر چشم تو، زیبا و جذاب نباشد، پس چه چیزی می‌تواند دل مرا برباید و آزارم دهد؟

هوش مصنوعی: اگر دوستی نباشد که از عشق و محبتش نادم و آسیب نبیند، پس چه درست و شایسته است که لبش به درد دل بیمار من نرسد؟

هوش مصنوعی: اگر تو هیچ‌گاه مرا بپذیری، سایهٔ تو مانند سایهٔ دیوار من در برابر خورشید خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر لبخند او را ندارم، از خشونت و زلف‌هایش، هر چیزی که بر افراشته‌تر باشد به من مربوط نیست.

هوش مصنوعی: می‌گویند که هیچ‌کس به اندازه‌ی تو برای من مهم نیست و من هیچ‌کس را نمی‌خواهم جز تو. ای کاش تو از من خریداری می‌کردی.

هوش مصنوعی: اگر ویژگی‌های سنایی را به دل ننهی، پس چگونه است که خلق، چنین حال و هوای گفتار مرا می‌پذیرند؟