هوش مصنوعی: این چه نوع زیبایی است که با ظاهر شب خود را پوشانده‌ای و دل ما را در هم ریخته‌ای؟

هوش مصنوعی: باز هم تو آن شگفتی را بر آتش کافوری قرار دادی که صد کژدم سیاه را به جوش آوردی.

هوش مصنوعی: در اتاق کسانی که دور افتاده‌اند، مانند کندوی زنبوران، هم اذیت می‌کنند و هم خوشی فراهم می‌کنند.

هوش مصنوعی: در محیطی که باران نمی‌بارد و زندگی سخت است، مانند دزدان و ناآرامان، تو هم به جستجوی چیزهای بیشتر هستی و هم به حرف‌ها و صداها گوش می‌دهی.

هوش مصنوعی: ای روزی که دو جهان را در بر گرفته‌ای، چرا به نام خود کلاهی نگذارده‌ای و شب را به پوشش خود درآورده‌ای؟

هوش مصنوعی: به خاطر نگرانی و اضطراب تو، دنیایی از هیجان ایجاد شده و تو با لحن شوخی و بازیگوشی، درخشندگی لعل را خاموش کرده‌ای.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاشی که برای عشق ورزی کرده‌ای، حالا به گونه‌ای در خدمت روحانیون و رهبران طریقت قرار گرفته‌ای که بار سنگینی از محبت و عشق را بر دوش خود احساس می‌کنی.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به زمانی است که تو در دل صحرا فعالیتی انجام دادی به گونه‌ای که نام سنایی، شاعر بزرگ، با تمام دقت و هوشیاری به بیهوشی و نسیان سپرده شد. یعنی همه چیز به گونه‌ای پیش رفت که حتی یاد او نیز فراموش شده است.