هوش مصنوعی: ای سنایی، برخیز و زود درِ میخانه را باز کن. ما را برای مدتی از این غم‌های بی‌فایده آزاد کن.

هوش مصنوعی: ليوان جمشیدی را بیاور که برای این آزادگان که در رنج و محنت هستند، دردهایشان را به وسیله می (شراب) تسکین دهد.

هوش مصنوعی: ساقی، در این مجلس درد و غم را کم کن تا زمانی که می‌توانیم با خیالی آسوده و دل آرام در میکده بنوشیم.

هوش مصنوعی: به محتسب بگو که تو چه کاری با مستی در کوی ما داری؟ ای جوان، چه چیزی از این عاشقان دل‌خور می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که چگونه از موجودیت، به سمت وجود آمده‌ام؛ این برای محبت‌ورزان است که از دنیای تاریکی به سوی روشنایی می‌آیند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو در کفر خود روشن نشوی، در جایی که بت پرستی رواج دارد، بگذار در میان بت‌ها زندگی کنی.