هوش مصنوعی: اسب را رها کردی و راهت را به سمت خانه انتخاب کردی.

هوش مصنوعی: تویی که راه بیداری را به من نشان دادی، اما دل مرا گمراه و غمگین کردی.

هوش مصنوعی: تو لباس دیگری بر تن کردی و جامی از زوبین (نیزه) به دست گرفتی.

هوش مصنوعی: تو به سوی تیر و کمان دستی دراز کردی و به میدان جنگ و کمین نگاه کردی.

هوش مصنوعی: نه از فکر و تدبیر زمانه بهره‌ای داری، و نه بر انسان‌ها رحم و محبت دلی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهره زیبای تو را نبینم، اشک از چشمانم بر چهره پروین می‌ریزم.

هوش مصنوعی: وقتی که بخوابم و دوری تو را حس کنم، غم و اندوه من بیشتر می‌شود و بستر من و بالشم را پر از سردرگمی می‌سازد.