هوش مصنوعی: ای ماه زیبا، تو چند بار باید نصیحت کنی؟ ای شاه بزرگ، تا کی باید این نکته را تکرار کنی؟ آیا نمی‌فهمی که نتیجه کارهای نادرستت در نهایت به گرفتاری‌های بیشتری منجر می‌شود؟ چرا از این تجربه‌ها درس نمی‌گیری؟

هوش مصنوعی: ای عشق، تو تا کی می‌خواهی بر این سرکشی‌ها ادامه دهی؟ تو با قدرت و سلطنت خود مردم را می‌آزاری، اما بهتر است از این کار دست بکشی و توبه کنی. مدتی است که به این رفتار ادامه می‌دهی.

هوش مصنوعی: با چهره زیبا و خلقی ناپسند، کسی نمی‌تواند با تو ارتباط برقرار کند. این خلق ناپسند به تو آسیب می‌زند، پس ای عشق من، از این وضعیت دوری کن.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی خود را بزرگ جلوه دهی؟ وقتی به سرانجام کار نگاه کنی، می‌ترسم که از کرده خود پشیمان شوی. ای دوست که ارتباط خوبی با من نداری، تو از این موضوع آگاه باش.

هوش مصنوعی: وقتی که نامت را به زبان آوردم، از غم و اندوه صد بار لطمه خورده‌ام، اما از میان این صد ضربه، فقط یکی را حساب نکرده‌ام. در نهایت، امیدوارم از این موضوع راضی شوی.

هوش مصنوعی: ای هوش و جان، بدون درک این حالت بی‌خبر، جان و دل عاشق را که کشته می‌کنند، از ما علامتی بیفراز و روزی اگر از این موضوع بپرسند.

هوش مصنوعی: سنایی در این بیت بیان می‌کند که به خاطر ظلم و سختی‌هایی که از طرف تو بر او رفته، در دعا و نیایش خود به یاد تو است. او از تو انتظار وفا دارد، اما تو به او جفا می‌کنی. در نهایت از تو می‌خواهد که این همه درد و رنج را فراموش نکنید و در مورد آن صحبت نکنید.