هوش مصنوعی: من کی هستم که بخواهم بار وفای تو را بر دوش بکشم؟ چشمانم را همچون باربری می‌گذارم تا سنگینی جفای تو را بدوش بکشم؟

هوش مصنوعی: فرشته مرگ به خاطر بی‌مهری تو، جان مرا از دست می‌برد، زیرا وقتی که در دل به یاد وفای تو هستم، دلم همچنان به تو زنده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به نوعی ابراز احساس می‌کند که اگر خداوند بخواهد، چه اهمیتی دارد که عرش و آسمان وجود داشته باشد؟ آنچه برای او مهم است این است که رضایت و فرمان پروردگار را در دل خود جای دهد و برای رسیدن به آن تلاش کند. در واقع، او بر این باور است که توجه به خدا و دنبال کردن مسیر مورد پسند او از هر چیز دیگری ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: زنان به خاطر تو حسادت می‌ورزند و از آرامش و آسایشی که دچارش می‌شوم، ناراحت‌اند؛ این در حالی است که من به خاطر تو زحمات و سختی‌ها را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر از دست تو باده به چشمم برود، به آن نگاه نمی‌کنم. اگر هم آن را ببینم، به خاطر تو دست از نوشیدنش برنمی‌دارم، حتی اگر کسی به من طعنه بزند.

هوش مصنوعی: اگر باده بنوشم، به یاد دستان توست و اگر سرمه‌ای بکشم، از خاک پای تو برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: جز از تو هیچ نخواهم، زمانی که به یاد تو باشم. و جز وفا در نظر نخواهم داشت، حتی اگر سختی و بی‌وفایی از تو ببینم.

هوش مصنوعی: زمانی که درباره تو سخن می‌گویم، احساس می‌کنم زندگی به من برمی‌گردد و زمانی که سختی‌های تو را تحمل می‌کنم، به اوج شکوفایی و عزت می‌رسم.

هوش مصنوعی: اگر تو به خدا و خرد من توجه کنی، هر دو را به سوی خانه‌ات خواهم کشید.

هوش مصنوعی: اگر تو با وجود من، جانم و دلم هر جا که بخواهی، فرمان دهی، من هر سه را به شادی و سرور در برابر خواسته‌های تو به حرکت در می‌آورم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو به حالت سنایی درآمده‌ام، چگونه می‌توانم چیزی در وصف تو بنویسم؟