هوش مصنوعی: ای محبوب با ویژگی‌های بی‌نقص، تو زیباتر از آب زندگی هستی. در این زمانه که انکارکنندگان وجود دارند، تو معجزاتی را به همراه داری.

هوش مصنوعی: هم چشم‌انتظاری، هم همسفر، هم نور هستی و هم تیره‌روزی، ای محتشم. هم به کعبه می‌رسی و هم به منات (یکی از معبودهای عرب جاهلی).

هوش مصنوعی: من زیبایی تو را بیشتر از تمام آدمیان می بینم و همه مخلوقات را در برابر تو حقیر می یابم. وقتی که تو از بهشت به زمین آمده‌ای، همچون نگاری بی‌نظیر هستی.

هوش مصنوعی: من از زخم‌ها و آزارهایی که از تو می‌کشم ناراحت هستم، اما یک بار دیدن تو برای من از تمام زیبایی‌های جهان ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: هر بار که تو لب به سخن می‌گشایی، دنیای پر از زیبایی و گل نسترن برای تو ستایش می‌کند، همان‌طور که من از خاک و سنگ و گیاه یاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: محل تو به اندازه کعبه باعظمت و باارزش است و قدم‌های تو از آن نیز باارزش‌تر. بر روی لب‌های خوشبو، جان انسان از دل او حیات می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبا و دلنشین تو، شب را به روز تبدیل می‌کند و آن خال‌های روی گردنت همچون ستاره‌هایی می‌درخشند که از آسمان به زمین فرود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی لب‌های تو ما را به سخن دعوت می‌کنند و تو با کلامت بر ما استدلال می‌کنی، اما در عین حال، جان ما را می‌ربایی، این مانند وضعیتی است که صوفی‌ها در ده به نماز مشغول هستند.

هوش مصنوعی: اگر در کشتی زندگی ناتوانی و شکست را نشان می‌دهی، از زبان قدرتت چیزی بگو، زیرا اگر از زردشتیان (عزی) خبری نیست، پس بر چهره‌ی بت لات (بت بزرگ) بکوب.

هوش مصنوعی: غم‌ها و اندوه‌های تو بر ما چنان حاکم شد که بغداد مانند یک جام (حله) پوشیده از غم گشته است. یک چشم به دجله دوخته شده و چشم دیگر به فرات.

هوش مصنوعی: در وجود سنایی، جان او تو را به یادآوری می‌کند، چرا که نرسیدن به او نه تنها در زندگی، بلکه حتی بعد از مرگ نیز وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای کسی که همچون ملک، در رهاوردسامانی و تو همانند فلک، در افسونگری؛ به خاطر همین ویژگی‌ها، می‌خواهم درباره‌ات بگویم که «کارهای نیک و ماندگار، بهترین چیزها هستند».