هوش مصنوعی: در اینجا به نظر می‌رسد که شاعر از مشروبات الکلی صحبت می‌کند و به نوعی خود را در حالتی از خماری و اندوه ناشی از سختی‌های زندگی می‌داند. او به دنبال آرامش و تسکینی است، اما از عذاب و نارضایتی روزگارش آزرده خاطر است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که این جام پر از شراب را در دست دارم، یاد و خاطره‌ام را زنده نگه‌دار.

هوش مصنوعی: شراب در جامم رنگ می‌زند و از چشمانم اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من از زیبایی و پیچیدگی موهایت به قدری شیفته‌ام که خود را به بند تو بسته‌ام، حتی اگر به نظر بیاید که در بند فریبا یا زنی دیگر هستم.

هوش مصنوعی: ای ماه، در آتش من چه می‌کنی، در حالی که من از آتش ناراحت نیستم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که من از تو جدا نشده‌ام، اشک و غم از چشمانم بر کنار است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از غم و درد تو حرف بزنم، اما به خاطر نگرانی از دو زلفت نمی‌توانم.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ی زیبای تو از من دور شود، دل و آرامشم را خواهد برد.

هوش مصنوعی: امروز که در دستم مشروب نیست، در مقابل غم و اندوه جهان چه چیز دیگری دارم؟

هوش مصنوعی: سرور من، که پیالهٔ بزرگ باده را در دست دارد، من همیشه تابع و مطیع او هستم و در کنار او بی‌شمار و بی‌اندازه هستم.

هوش مصنوعی: من در معابد و مکان‌های مقدس مقام و منزلت داشتم و در جاهای مرتفع و برتر احساس آرامش می‌کردم.

هوش مصنوعی: من از شحنهٔ شهر نگران نیستم، زیرا در خانهٔ هجران کار خاصی ندارم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه در زندگی‌ام دچار بداقبالی هستم و در نظر مردم از ارزش و اعتبار کمتری برخوردارم، باز هم به دنبال امید و بهبود هستم.

هوش مصنوعی: من با جریان رود، آواز زیبا و نوشیدنی خالص، روزهای زندگی‌ام را سپری می‌کنم.