هوش مصنوعی: وقتی که تو ای ماه، به شادابی و زیبایی می‌درخشی، گویی که در دل یک سراب غرق شده‌ای و نوشیدنی‌های خوشمزه‌ای به چشمانت می‌آید، در این حال، همه چیز در سراب به روشنی و شکوفایی می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر شکار را به دست آورده‌ای، شکرش را به جا آور و با خرسندی به خوشحالی بپرداز، زیرا جانش در آتش کباب قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر زمانی که تو از شرم در مجلس سر بلند کنی، خوشبختی مانند گلابی در کنار شکر خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر چشم تو در خواب بر دل ما زخم بزند، رازی که درون سینه‌ام نهفته است، نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: عشق تو به سرعت جان‌ها را به حرکت درمی‌آورد، اما در دل‌ها به آرامی تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: هر لحظه یک عیسی از پرده خارج می‌شود و نشان‌دهندهٔ این است که مریم‌کده‌ها را در دل داری، به‌گونه‌ای که گویی هنوز در حجاب و پوشش هستی.

هوش مصنوعی: نیکی و پاکی با محبت تو در هم می‌آمیزد، اما در دل خشم تو، شیطانی بیدار می‌شود که مانند شهابی درخشان است.

هوش مصنوعی: ما و تو و بی‌نظمی چه فرقی دارد، همانا با تو در می‌رانند آن پسر مریم را، که شتر را به خواب می‌برد.

هوش مصنوعی: هر روز باید بهشت جدیدی به ما بدهی، به شرط آنکه با لب و دندانت هیچ آسیبی به ما نرسانی و در عوض، پاداش خوبی درباره‌مان داشته باشی.

هوش مصنوعی: می‌دانی که ما به خاطر عشق تو ویران شده‌ایم، اما با وجود این، چگونه ممکن است که پادشاه از ما مالیات بخواهد؟ ما در حالتی از نابودی هستیم که نمی‌توانیم چیزی بدهیم.

هوش مصنوعی: عشق تو ما را از درون خودمان بیرون برده و حالا هر کجا که می‌رویم، فقط صدای خودمان را می‌شنویم و تمامی وجودمان به یاد توست.

هوش مصنوعی: اگر ما مانند تو شدیم، ای جان، شگفتی نیست که از توانایی‌های پرنده‌ای چون دراج، عقاب به وجود آید، زیرا او در دل عقاب زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: ای جان ما که در آتش عشق تو ذوب شده‌ای، مانند بویی که در هوا پخش می‌شود یا رنگی که در آب حل می‌گردد.

هوش مصنوعی: ای خدا، لب‌های تو چه خاصیتی دارند که برای نیکی ما تنها آب کافی نیست و ما را با شراب محشور می‌کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که از دل عاشقانه‌ات سوالی درباره عشق می‌کنی، جانت به جوابی صمیمانه گوش می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر بار که تو شعری می‌سرایی، اشعار سنایی در برابر آن احساس خضوع و سجود می‌کنند، گویی که به رباب نواخته می‌شود.