هوش مصنوعی: هر کسی که در محله‌ی خراباتی‌ها به من محبت کند و با بزرگواری‌اش مرا شاد کند، جانم به خوبی از او قدردانی می‌کند.

هوش مصنوعی: در محله خراباتی‌ها هیچ کس به من کمک نمی‌کند، اما اگر کمکی باشد، تنها آن دوست وفادارم است که این کار را انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: یار من در مکان‌های پر از ناهنجاری و خوش‌گذرانی بود و من پیوسته شب و روز در خیابان او می‌چرخم تا بتوانم به او دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: خوشا به حال آن محل خرابات که همیشه دوست من در آنجا به من وعده دیدار می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از حال و هوای خراباتی و سرور عاری از نگرانی آگاه باشد، می‌فهمد که هر آنچه دارد، باید در موقعیت‌های درست و به جا به بزار زندگی عرضه کند.

هوش مصنوعی: در میخانه نمی‌بیند که از مستی، سال‌ها راهب دینی را به کشتن می‌دهد و زنجیرش می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که بیدار و آگاه باشد، برای فرزند عزیزش حتی یک درهم نقره را با صد زحمت و تلاشی دشوار خواهد داد.

هوش مصنوعی: هر دو جهان را بر اثر مستی و شادمانی به سادگی و بهای نوشیدن یک جام از دل و جان می‌دهد و در این حالت خود را بی‌ارزش می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که از دور و در جستجوی خوشی و لذت به جایی بیاید، وقتی وارد آن محیط شود، ارزش و اصل خود را پیدا می‌کند و در آنجا به معنای واقعی به غنای روحی و معنوی دست می‌یابد.

هوش مصنوعی: کسی که در همه جا به عنوان نان‌آور شناخته می‌شود، در نظرش حتی در خانه‌ی خراب و بی‌سر و سامان، با می و نوشیدنی پذیرایی می‌شود و لباس‌های فاخر می‌پوشد.

هوش مصنوعی: کسی که کیسه‌اش را از طمع و وسوسه‌ها حفظ می‌کند، وقتی به میخانه می‌رود، دیگر نگه‌دار آن کیسه نمی‌شود و آن را به دست دیگران می‌سپارد.

هوش مصنوعی: ای تو که از کوچه‌های خراباتی عبور نکرده‌ای، از آن نور درخشان تو پندی به اندازه می‌گیرم.

هوش مصنوعی: تو برو در جایی که زهد و پرهیزگاری را حفظ کنی و نترس، زیرا خداوند هرکسی را سزاوار آنچه که شایسته‌اش است، پاداش می‌دهد.