با درود فراوان؛
طبق اصلاحیه استاد مرتضی الهی قمشه ای ، لازم دانستم مورد اشتباه را به عرض برسانم.
مصرع دوم از بیت شماره 13، عبارت "چون" بجای "خون".
آفرینش نثار فرق تو اند
بر مچین چون خسان ز راه نثار
پاینده باشید.

با درود و ادب،
در بیت 98، مصراع اول نوشته شده:
چون دلت بر ز نور احمد بود
که لازم است این گونه تصحیح گردد:
چون دلت پر ز نور احمد بود
یعنی بَر به پُر تغییر یابد.
و در بیت 99، مصرع دوم نوشته شده:
صدف در احمد مختار
که باید به این صورت نوشته شود:
صدف درّ احمد مختار
چون درّ به معنای گوهر است و بدون این تشدید، دَر خوانده می‌شود.

گفت عالم به گوش جان بشنو
ور نماند به گفتنش کردار
باطل است آنچه مدّعی گوید
خفته را خفته کی کند بیدار
مرد باید که گیرد اندر گوش
ور نوشته است پند بر دیوار
به نظر می‌رسد ابیات فوق را سعدی در واکنشی به بیت 101 از همین قصیده‌ی سنایی سروده باشد، که گفته است:
عالمت غافل است و تو غافل
خفته را خفته کی کند بیدار

بیت 50

توسط رهبر معظم انقلاب مهرماه 1383، در دیدار کارمندان وزارت اطلاعات به کار رفت. ایشان گفتند: «... این دل چیز عجیبی است؛ گاهی اوقات به وسیله‌‌ای که انسان را به اوج آسمان و اوج معنویت می‌‌برد، تبدیل می‌شود، گاهی هم به عکس، به سنگ سنگینی تبدیل می‌‌شود که بسته می‌شود به پای انسان، و انسان را تا اعماق دره فرو می‌‌برد؛ غرق می‌کند؛ پدر انسان را درمی‌‌آورد. اگر دل را به پول و به شهوت جنسی و به مقام و به این چیزها دادید، این همان سنگ سنگین است، دل دیگر نیست. در آن صورت؛ دِه بود آن، نه دل که اندر وی- گاو و خر بینی و ضیاع و عقار. آن دلی که انسان در آن عشق اتومبیل فلان‌جور دارد، آن دل نیست، گاراژ است، بنگاه معاملاتی است! آن دلی که همه‌‌اش در آن میل جنسی موج می‌زند، دیگر دل نیست، عشرتخانه است. شاعر، آن زمان که ضیاع و عقار و زمین و ملک و گاو و خر در زندگی نقش داشته، از اینها نام برده و می‌گوید دلی که اینها در آن باشد، آنجا طویله است! ده است! دل نیست؛ دل جای خداست، جای نور است».

خون، جمع خوان است

خوان . [ خ ِ / خ ُ ] (معرب ، اِ) معرب خوان فارسی . هرچه بر وی طعام خورند. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). ج ، اَخْوِنة، خون .